Bardzo rzadko spotykana w tym stanie zachowania (AU55) srebrna moneta (1 Pfennig) z czasów Świętego Cesarstwa Rzymskiego, z terenów Nurnberg (Norymberga). Była w obiegu w latach 1190-1273 to jest od panowania Henryka VI, jego syna Fryderyka II aż do końca Wielkiego Bezkrólewia.
ŻEBY WIDZIEĆ TRZEBA WIEDZIEĆ :
Henryk VI Hohenstauf – król Niemiec w latach 1190–1197 (koronowany w 1169), cesarz rzymski w latach 1191–1197, król Sycylii (wraz z żoną Konstancją) w latach 1194–1197 z dynastii Hohenstaufów. Jeden z najpotężniejszych władców w historii Niemiec. Syn cesarza Fryderyka Barbarossy i hrabiny Palatynatu Burgundzkiego Beatrycze I. Jego młodszym bratem był późniejszy król niemiecki Filip Szwabski. W czerwcu 1169 niemający jeszcze 4 lat Henryk, dzięki zabiegom ojca, został wybrany i koronowany w Bambergu na króla Niemiec. W 1189 roku Henryk objął regencję w Niemczech na czas III wyprawy krzyżowej, w której wziął udział jego ojciec, cesarz Fryderyk. Krucjata ta zakończyła się nieszczęśliwie dla Hohenstaufów – 10 czerwca 1190 cesarz utonął w trakcie kąpieli w rzece Salef, skutkiem czego Henryk stał się jedynowładcą Niemiec. W 1192 Henryk wziął w niewolę wracającego zwyprawy krzyżowej króla Anglii Ryszarda I Lwie Serce, pojmanego przez cesarskiego wasala, księcia Austrii Leopolda V (cesarz zwrócił królowi angielskiemu wolność dopiero po dwóch latach).
Hołd wasalny Ryszarda Lwie Serce przynosił Henrykowi VI podwójną korzyść: Anglia została wyłączona z walk o Sycylię, a jednocześnie stała się lennem Świętego Cesarstwa. Od 1194, po zajęciu Sycylii, Henryk planował też wyprawę na Grecję w celu podporządkowania lub nawet aneksji Bizancjum. Małżeństwo Filipa (brata Henryka) z Ireną (córką cesarza bizantyjskiego Izaaka II) dawało cesarzowi pretekst do wysuwania pretensji do tronu w Konstantynopolu. Grożąc wojną cesarz zmusił władcę bizantyjskiego Aleksego III do zapłacenia mu pokaźnego trybutu. Atak na Bizancjum odłożył wskutek nalegań papieża, który przekonywał, że zamiast podbijać cesarstwo wschodnie powinien raczej walczyć przeciw muzułmanom. W 1195 Henryk zobowiązał się do organizacji krucjaty zabiegając o papieską zgodę na swoje panowanie na Sycylii. Cesarz dążył też do objęcia swoim zwierzchnictwem inne królestwa, starając się w ten sposób realizować koncepcję cesarstwa uniwersalnego, dlatego przyjął hołdy lenne od królów: Armenii Leona II i Cypru Amalryka II. Przy okazji oplatał Bizancjum siecią swoich politycznych wpływów, nigdy bowiem ostatecznie nie zrezygnował z ambicji zajęcia Konstantynopola.
Jednym głównych celów Henryka VI było przeforsowanie dziedziczności tronu w Niemczech, do czego próbował przekonać książęta, proponując wcielenie do Rzeszy królestwa Sycylii, papieżowi zaś obiecał stałe dochody w zamian za koronację swojego syna Fryderyka II. Mimo odrzucenia propozycji Henryka, w 1196 roku wybrano Fryderyka II na króla. Przedwczesna śmierć chorego na malarię cesarza była katastrofą dla monarchii Staufów, jak i dla Rzeszy. Zahamowana została jej wewnętrzna konsolidacja. Za Henryka VI cesarstwo znalazło się na szczycie swojej potęgi.
Po śmierci Henryka VI oraz związanych z tym zawirowań politycznych w Niemczech, Fryderyk został zabrany przez matkę na Sycylię i w 1198 r. koronowany na jej króla. Konstancja przed śmiercią w 1198 r. przekazała Fryderyka oraz królestwo Sycylii pod opiekę papieża Innocentego III. Przez następne lata Sycylia była obiektem działań niemieckich i papieskich wojsk, Saracenów sycylijskich i tamtejszych baronów.
W 1208 r. uznano Fryderyka za pełnoletniego, ale nadal pozostawał pod wpływem Innocentego III, który w 1209 r. ożenił go z Konstancją Aragońską. Wówczas też stłumił powstanie baronów i odzyskał część dóbr królewskich na Sycylii. Wezwany na pomoc przez pokonanych baronów, cesarz Otton IV wkroczył w 1210 r. do królestwa Sycylii z zamiarem pozbawienia Fryderyka władzy. Próba połączenia przez Ottona IV królestw Niemiec i Sycylii wywołała szybka reakcje Innocentego III, za którego sprawą i przy wsparciu króla Francji Filipa II antywelfijska opozycja książąt wybrała Fryderyka na cesarza w 1211 r.
Na wieść o tym Fryderyk udał się z małym orszakiem do Niemiec, uprzednio koronując na króla Sycylii małoletniego syna Henryka (VII), co miało świadczyć, że nie planuje on połączenia obu królestw. Fryderyk szybko znalazł poparcie w południowych Niemczech i w 1212 r., ponownie wybrany na króla Niemiec, został koronowany w Moguncji. Po bitwie pod Bouvines w 1214 r., władza w Niemczech przeszła w ręce Fryderyka, który powtórnie kazał się koronować w Akwizgranie. Wbrew zapewnieniom danym papieżowi, nadał w 1220 r. księstwo Szwabii i Burgundię swojemu synowi Henrykowi (VII) i kazał wybrać go na króla Niemiec w 1220 r. W tym samym roku udał się do Rzymu, gdzie został koronowany na cesarza. Obawy papieskie przed połączeniem obu królestw uciszył jednoznaczny rozdział prawny królestwa Sycylii od Niemiec.
Następne lata Fryderyk poświęcił wewnętrznemu umacnianiu królestwa Sycylii. Gdy w 1227 r. w ostatniej chwili zrezygnował z udziału w odwlekanej od 1215 r. wyprawie krzyżowej, papież Grzegorz IX ekskomunikował go, co wywołało liczne bunty przeciw cesarzowi we Włoszech. W 1229 r., mimo zakazu papieża, Fryderyk udał się do Jerozolimy, gdzie jedynie mądrą dyplomacją, bez użycia siły, uzyskał dla chrześcijan najważniejsze miejsca święte w Palestynie. Sam zaś koronował się nad Grobem Pańskim na króla Jerozolimy. Po powrocie do Włoch zawarł w końcu 1229 r. pokój z papieżem. Ogłoszone w 1231 r. tzw. konstytucje z Melfi, które były pierwsza od czasów Justyniana kodyfikacją prawa, wzmacniały władzę Fryderyka w królestwie Sycylii.
Próby restytucji praw cesarskich we Włoszech zwróciły przeciw Fryderykowi komuny miejskie zorganizowane w Ligę Lombardzką, którą pokonał w 1237 r. pod Cortenuovą, ale jej oporu nie złamał. Grzegorz IX, obawiając się, że wraz ze wzrostem wpływów Fryderyka w północnych Włoszech mogłaby ulec ograniczeniu władza papieży w Państwie Kościelnym, ekskomunikował go po raz wtóry w 1239 r. Upadek Jerozolimy w 1244 r. skłonił Fryderyka do podjęcia pertraktacji pokojowych z papieżem Innocentym IV, który wprawdzie zdjął z niego klątwę, ale zarazem ogłosił na synodzie w Lyonie w 1245 r. pozbawienie go godności CESARSKIEJ. Zmarł w 1250 roku.
Panowanie Fryderyka było ostatnią próbą wzmocnienia władzy królewskiej w Niemczech. Fryderyk należy do najbardziej niezwykłych władców w dziejach. Spory o ocenę jego postaci są żywe do dzisiaj. Widzi się w nim: prekursora renesansu, pierwszego nowożytnego człowieka na tronie czy też pierwszego władcę oświeconego. Jego koncepcje polityczne wybiegały poza epokę, w której żył. Na jego dworze w Palermo, pełnym poetów, artystów i uczonych pochodzących z różnych kultur, w niespotykany w XIII w. sposób rozkwitało życie kulturalne. Fryderyk był nie tylko mecenasem, ale sam tworzył poezję w dialekcie sycylijskim (Dante widział w nim ojca włoskiej poezji).
Na zlecenie Fryderyka tłumaczono z greki i arabskiego na łacinę dzieła Arystotelesa, co odpowiadało jego zainteresowaniom naukami przyrodniczymi. Napisał traktat o hodowli sokołów, który był właściwie podręcznikiem ornitologii. Jego duże, choć specyficzne wyczucie smaku przejawiało się zwłaszcza w architekturze świeckiej, w której odwoływał się do wzorów antycznych. Kolekcjonował antyczne rzeźby i kazał je powielać swoim rzeźbiarzom. W 1224 r. ufundował w Neapolu pierwszy uniwersytet „państwowy”, który miał kształcić urzędników na potrzeby reformowanego państwa.
WIELKIE BEZKRÓLEWIE to czas w Świętym Cesarstwie Rzymskim po śmierci Fryderyka II , w którym toczyły się spory i walki o sukcesję pomiędzy frakcjami zwolenników i przeciwników Hohenstaufów. W tym okresie wielu cesarzy i królów było wybieranych lub wspieranych przez rywalizujące frakcje i książąt, a wielu królów i cesarzy miało krótkie panowania lub panowania, które były mocno kwestionowane przez rywalizujących pretendentów. Długotrwałymi skutkami Bezkrólewia był przede wszystkim koniec centralizacji monarchii cesarskiej i fragmentacja władzy na rzecz książąt i książąt-elektorów.
Po śmierci Fryderyka II władzę cesarską rościło sobie dwóch pretendentów: syn Fryderyka II Konrad IV i Wilhelm Holenderski. Śmierć Konrada w 1254 r. dała Wilhelmowi dwa lata rządów, ale jego śmierć w 1256 r. ustąpiła miejsca podwójnym elecjom w 1257 r. pomiędzy Ryszardem z Kornwalii i Alfonsem X z Kastylii. Alfonso nigdy za życia nie postawił stopy w Niemczech, a Ryszard został koronowany w 1257 r., a resztę swego panowania spędził podróżując między Anglią a Niemcami, aż do swojej śmierci w 1272 r. Po niej było niewielu oczywistych kandydatów na jego następcę, ponieważ liczne konflikty dynastyczne podzieliły ziemie większej dynastii na mniejsze terytoria, pozostawiając czeskiego Ottokara II i Rudolfa jako głównych kandydatów. To właśnie Rudolf I Habsburg (pierwszy z rodu Habsburgów) koronowany został w Akwizgranie w 1273 roku.
{opisy dzięki twojahistoria.pl}
WYPRZEDAŻ PRYWATNEJ KOLEKCJI
