Witam Państwa.

Oferowana książka to w opracowaniu autora, którym jest

ALEKSANDR SOŁŻENICYN (Aleksandr Isajewicz Sołżenicyn (ros. Александр Исаевич Солженицын)

"Bodiałsja tielenok s dubom" (cielę walczy z dębem)

wydanie rosyjskojęzyczne,unikalne z 1975 roku.

Oprawa miękka, Ilość stron 626

Kto zechce czytać w języku rosyjskim to zapraszam do zamówienia.

Wydanie unikalne, antykwaryczne. Wydawnictwo YMCA PRESS,Paris 1975

W chwili publikacji tego ogłoszenia nie znalazłem nigdzie tej wersji dzieła Sołżenicyna. Oryginalnego wydania z roku 75. Proszę dać mi znać jeśli Państwo znajdziecie drugi egzemplarz.

Aleksandr Isajewicz Sołżenicyn (ros. Александр Исаевич Солженицын; ur. 11 grudnia 1918 w Kisłowodzku, zm. 3 sierpnia 2008 w Moskwie) – rosyjski pisarz, laureat Nagrody Nobla w dziedzinie literatury za rok 1970. Autor utworów moralistycznych o komunistycznym systemie zniewolenia i terroru, ukazujących gehennę życia w łagrach (m.in. trzytomowe dzieło Archipelag GUŁag) oraz historycznych o XX-wiecznych dziejach Rosji

Sołżenicyn zmusił świat, by go dostrzegł i wysłuchał. Okazał się wielkim taktykiem i strategiem. Bodło cielę dąb opowiada o zdobywaniu kolejnych pozycji, o nabieraniu siły, aby odezwać się następnym razem jeszcze głośniej. I znów się przyczaić. I znów odezwać się ze zwiększoną siłą. Zaskoczyć pozornie wszechpotężnego nieprzyjaciela. W umiejętności narzucania terenu walki tkwi wyjątkowość Sołżenicyna. Istnieli w Związku Sowieckim inni artyści buntujący się przeciw kłamstwu ideologii. Wypowiadali z mniejszą lub większą stanowczością słowo prawdy. Dawali świadectwo własnej wizji. Atakowano ich. Niektórzy stawiali czoła naporowi. Czasem zdołali przetrwać. Sołżenicyn nie tylko przetrwał uderzenie, ale odpowiadał ciosem za cios, wyprzedzał o kilka posunięć poczynania Molocha.

Pisać zamierzał od dawna, od zawsze. I od zawsze chciał pisać prawdę, choć różnie ją w różnych okresach postrzegał. Ale właśnie zasadą otaczającego go systemu było zatajanie prawdy. U progu młodości przyszła wojna, potem więzienie, choroba. Znalazł się na dnie, powalony przez plagi XX wieku, skazany przez politykę i biologię. Jakiej trzeba było wiary w siebie, aby w tych warunkach usiłować mówić — choćby tylko do własnej pamięci, do skrywanej kartki papieru! Ale w tych warunkach, samotności zupełnej, zagrożenia podstawowych wartości, jedynie mówienie prawdy miało sens. Więzień, później na przymusowym osiedleniu w Kazachstanie, spędza wiele miesięcy w taszkienckim szpitalu, operowany po raz drugi na raka, o włos od śmierci....

Zapraszam serdecznie