"Tęczowy świat Laury"- to rozwój duchowy dziecka poprzez bajki i zabawę. Większość z was doskonale rozumie, że dziecko uczy się "takich rzeczy" automatycznie, tak jak uczy się mówić i chodzić. Trzeba tylko go troszeczkę naprowadzić.
Jest to zbór 8 bajek, których celem jest przekazanie dzieciom umiejętności tworzenia ochrony energetycznej wokół własnej przestrzeni. Czytając dziecku bajkę- pokażesz mu krok po kroku jak może się zabezpieczyć przed czymś o czym mówi, a czego ty nie widzisz. Czas covida 2020 sprawił, że mogłam cieszyć się wnuczką dłużej niż planowałam i mogłam przećwiczyć z nią większość tematów, które tu opisałam. Ćwiczenia są zawarte w dialogach babci z wnuczką a więc w sposób bardzo naturalny i łatwy do przyjęcia przez malucha powyżej 4 roku życia. Jeżeli ty sama/ty sam nie wiesz jak się ochraniać, to czytanie dzieciom czy wnukom nauczy i ciebie. Pozostaje tylko pytanie, które z was nauczy się tego szybciej. Bajek jest 8. Ich tytuły umieszczam poniżej. Książeczka ma 200 stron, jest w formacie B5 z twardą okładką. Ilustracje do bajek wykonały dzieci w różnym wieku.
Dlaczego aż 200 stron? - bo te bajki są aż w 3 językach. To mój ukłon w stronę wielojęzycznych rodzin, których w naszych czasach jest bardzo dużo. Oprócz języka polskiego możesz te bajki przeczytać w języku angielskim i greckim. Jedną z bajek pt "Niewidzialne jajko" mogliście przeczytać kilka miesięcy temu na moim profilu. Umieściłam ją i w języku polskim i angielskim.

Spis treści w języku polskim

1- Niewidzialne jajko
2- Tęczowy Parasol
3- Brzuszek i magiczna gumka
4-Magiczny kombinezon
5-Tajemnicze źródełko
6- Osobisty Opiekun
7- Gdy spotkasz ducha rozrabiakę
8- Złość i kamienie

UWAGA!!- WYSYŁKA DOPIERO PO 05.02.2021
Przeczytaj jedną z bajek, by moc zdecydować, czy chcesz by Twoje dziecko czytało tego typu bajki

Niewidzialne jajko

Było pochmurne angielskie popołudnie. Laura wracała ze szkoły z babcią, przeskakując przez małe kałuże. Przeskakiwała je właściwie dlatego, że były zbyt małe, by do nich wskoczyć – lubiła bowiem od czasu do czasu naśladować jedną ze swych ulubionych bohaterek, świnkę Peppę. Dziewczynka, tuż po przejściu przez dużą ulicę, przystanęła raptownie na chodniku, zatrzymując również babcię.
– Babciu, babciu, musimy poćwiczyć dzisiaj robienie niewidzialnego jajka – powiedziała.
– Dobrze, kochanie – odpowiedziała babcia z uśmiechem. – A dlaczego uważasz, że powinnyśmy to poćwiczyć właśnie dzisiaj? – Chciała poznać powód tej decyzji, bowiem niewidzialne jajko jest magicznym miejscem, które chroni każdego przed małymi i dużymi niebezpieczeństwami.
– Dzisiaj w szkole moje dwie koleżanki bardzo kaszlały. Bardzo, bardzo. A ja się odsuwałam i mówiłam, żeby zatykały buzię, tak jak ja to robiłam, gdy kiedyś kaszlałam. Nie chcę, żeby kaszel przeskoczył do mnie. Nie chcę, bo wtedy nie mogę spać, trudno mi się oddycha i źle się czuję.
– Dobrze, Laruniu, poćwiczymy to, jak tylko zjesz swój posiłek. – Uśmiechnęła się babcia, zadowolona jak zawsze, gdy wnuczka pragnęła nauczyć się czegoś nowego.
Dziewczynka tego dnia bardzo szybko zjadła wszystko, co miała na talerzyku i usiadła obok babci, wołając ze zniecierpliwieniem:
– Jak to było, babciu? Przypomnij mi, babciu, zapomniało mi się. Mów, mów od początku! – wołała, kiwając przy tym stópką.
– Pamiętasz, kiedy robimy jajko? – podpytywała babcia, chcąc sprawdzić, czy wnuczka rzeczywiście zapomniała, czy tylko chce towarzystwa przy jego tworzeniu.
– Takie jajko najlepiej robić każdego dnia rano, zanim pójdę do szkoły. Wtedy ono mnie ochroni przed różnymi chorobami, jakie czasem mają dzieci. Prawda babciu?
– Prawda. Każda choroba ma swoje własne bakterie – odrzekła babcia.
– A te bakterie lubią przeskakiwać z osoby na osobę – mówiła dalej dziewczynka – i wtedy zaczynają chorować wszystkie dzieci w klasie. Ale magiczne jajko jest bardzo magiczne! To taka szyba, która sprawia, że bakteria nas nie widzi i nie może wejść na nasze ubranie – opowiadała bardzo szybko.
– Dobrze, bardzo dobrze pamiętasz, kochanie. – Babcia uśmiechała się radośnie, słuchając wnuczki.
– Babciu, babciu, ale ja zapomniałam, jak to jajko się zaczyna – powiedziała Laura ze smutkiem. – Najpierw siadamy, tak? Na dywanie. Albo na łóżku, albo na podłodze, tak?
– Dokładnie tak. Ale zanim usiądziesz, idź i bardzo dokładnie umyj rączki, wyobrażając sobie, że wszystkie bakterie, które mogły na nich usiąść, uciekają głęboko do ziemi. Bakterie to takie niewidoczne gołym okiem kropeczki lub kreseczki. Takie śmietki, które zawsze zatrzymują się na rączkach, gdy się bawimy albo jedziemy autobusem czy metrem.
Dziewczynka pobiegła do łazienki, a po chwili wróciła z uśmiechem i pokazała czyste dłonie.
– Już jestem gotowa – powiedziała, po czym usiadła po turecku na kanapie obok babci. – Zobacz, pachnę mydełkiem, które przywiozłaś. – Podstawiła rączki pod babciny nos.
– Ślicznie pachną – przyznała babcia. – Teraz jesteś gotowa. Zaczynamy zatem.
– Pamiętasz, jak wygląda jajko, które znosi kura, prawda? Mamy takie w lodówce.
– Jest, ooo, takie! – Dziewczynka nakreśliła w powietrzu kształt jajka.
– Dokładnie takie. Teraz wyobraź sobie, że takie jajko stoi przed tobą. Ale nie jest to jajko od kury, tylko magiczne jajko, które ma miękką skórkę.
– I można włożyć w nią rączki i zrobić drzwi. Babciu, babciu, ja już weszłam do tego jajka. Widzisz mnie? – zawołała radośnie.
– Tak, kochanie, ja cię widzę, ale bakterie nie mają już do ciebie dostępu. A dlaczego nie mają?
– Och, babciu, zapomniałaś? Nie mogą mnie dotknąć, bo to jajko jest dla nich jak lustro. Jak na nie spojrzą, to zobaczą tylko siebie – mówiła – i wcale nie domyślą się, że w środku ktoś jest.
– A nie jest ci w nim ciasno? – dopytywała babcia.
– Babciu, no co ty! Przecież to jajko jest bardzo, bardzo duże i rozciąga się tak, jak chcę. I w dodatku jest cienkie jak mydlana bańka – mówiła z zachwytem dziewczynka.
– Wspaniale. A jakim kolorem je dzisiaj wypełniłaś? Pamiętasz, że możesz wypełniać jajko jasnymi kolorami, które lubisz?
– Dzisiaj wypełniłam je kolorem białym, takim mlecznym, ale dodałam troszkę różowego. I troszkę niebieskiego. I parę pasków zielonego – wyliczała Laura, która uwielbiała tak wiele kolorów, że nigdy nie chciała poprzestać na jednym.
– Cudownie kolorową przestrzeń stworzyłaś sobie w tym jajku, jak widzę – zaśmiała się babcia. – A nie brakuje ci tam powietrza? Możesz swobodnie oddychać?
– Oczywiście, babciu, jajko w niczym mi nie przeszkadza. Ono jest, ale tak, jakby go nie było. Mogę jeść i pić, mogę biegać i skakać, i spać też mogę. Ono po prostu jest wokół mnie. Ochrania mnie przed bakteriami i przed wszystkim, co jest złe, nawet tym, czego nie widzę. I wcale nie czuję tego jajka paluszkami. Ja tylko wiem, że ono jest ze mną.
– Czy czujesz się w nim bezpiecznie?
– Tak, tak. Czuję się bezpiecznie – zapewniała, kiwając główką.
– Super. Bardzo szybko je sobie dzisiaj stworzyłaś. Ale teraz powtórzymy wszystko, dobrze?
– Dobrze. Powtórzymy, żeby wszystkie dzieci mogły się nauczyć, jak robić takie magiczne jajko, które ochroni przed bakteriami i innymi złymi rzeczami, których nie widać. Zaczynamy.
– Najpierw umyj rączki. Potem usiądź wygodnie. Wyobraź sobie duże, duże jajko, które stoi przed tobą. Jest dużo większe niż ty. To taki jajkowy domek. Nie widać drzwi, ale wystarczy wsunąć w skorupkę obie rączki i po prostu do niego wejść. Teraz wyobraź sobie kolory, którymi chcesz pomalować jajko w środku. Poudawaj trochę, że je malujesz. Zupełnie tak, jak malarz maluje pokoje. Rozejrzyj się dookoła. Czy fajnie ci w tych kolorach? Jakie kolory wybrałeś? A może tylko jeden – ulubiony? Mleczny, różowy, jasnozielony czy błękitny? A może pomalowałeś jajko tak jak Laura, na tęczowo? A teraz rozejrzyj się wokół. Widzisz wszystko wokół jajka, prawda? I możesz wszystkiego dotykać. Jajko „chodzi” wszędzie razem z tobą i robi to, co ty. A bakterie już cię nie widzą, bo jeżeli spojrzą na ciebie, zobaczą tylko swoje odbicie w lustrze. Twoje magiczne jajko zmieniło się w lustro, gdy tylko do niego wszedłeś. Czy czujesz się w nim bezpiecznie? Powiedz to głośno.
Jestem bezpieczny. Jestem bezpieczna.
Teraz możesz się dalej bawić. Pamiętaj tylko, że takie jajko trzeba robić każdego dnia, gdy idziesz do szkoły. Każdego dnia od nowa, żeby było mocne.
– Co się stanie, gdy zapomnę je zrobić któregoś dnia? Czy wtedy od razu złapią mnie zarazki? – zapytała zaniepokojona Laura.
– Nic złego się nie stanie, kochanie. To jajko, nawet zrobione dawno, jest blisko i ochrania cię. Gdy tylko przypomnisz sobie o jajku, stań na chwilkę gdzieś na boku i szybciutko wyobraź sobie to samo, które robiłaś ostatnim razem. I wskocz do niego. Ono samo zaraz się odnowi, gdy tylko przywołasz je w wyobraźni, bo przecież jest magiczne. Usłyszy cię. Pamiętaj, by zawsze powiedzieć: „Jestem bezpieczna w moim jajku”. Wystarczy, jeśli powiesz to sobie cichuteńko, tak by nie przeszkadzać innym dzieciom w tym, co robią.
– Dziękuję, babciu. Teraz idę z moim jajkiem pobawić się do mojego pokoju – powiedziała, dając babci buziaka.
Ale po chwili wróciła z poważną miną i zapytała:
– A czy ja mogę do tego jajka wziąć moje lalki? I czy one się tam zmieszczą?
– Lauruniu, jajko jest jak cieniutka sukieneczka czy piżamka. Przecież ani sukieneczka, ani piżamka nie przeszkadza ci w zabawie, prawda?
– Teraz rozumiem, babciu. To jajko zamienia się w moje ulubione niewidzialne ubranko! – Klasnęła w dłonie i wróciła do swojego pokoju, wesoło śpiewając.