Dzieje porozbiorowe narodu Polskiego: Tom 1-134s Tom 2-131s Józef Bieliński;herbu;Junosza;ps;Szeliga;(ur.;23 marca;1848;w;Lubrańcu, zm.;15 czerwca;1926;w;Warszawie) – lekarz w wojsku rosyjskim w;Wilnie, autor dwóch wielotomowych, źródłowych monografii o polskich uniwersytetach. Był synem Andrzeja i;Honoraty z;Boruckich. W 1868 po ukończeniu szkoły średniej we Włocławku, rozpoczął studia na;Wydziale Lekarskim Cesarskiego Uniwersytetu Warszawskiego, które ukończył w;1873 roku. Zaraz po otrzymaniu dyplomu lekarza został skierowany przez władze rosyjskie do Kałuszyna, gdzie wybuchła epidemia cholery. Bielińskiemu udało się opanować rozprzestrzenianie zarazy, czym zaskarbił sobie zaufanie mieszkańców i;władz miejskich; otrzymał wówczas propozycję objęcia posady lekarza miejskiego. Już w;roku następnym Bieliński ożenił się z;Heleną Bartmińską i;wraz z;żoną przeniósł się do;Wiatki. Objął tam lepiej płatne stanowisko lekarza górniczego w;Chołunicy. Pracował tam do 1880, kiedy to przeniósł się do Wilna, obejmując stanowisko lekarza wojskowego. Pierwszą zaś jego pracą z;historii medycyny była publikacja o;Jędrzeju Śniadeckim, która ukazała się w;1880. Ogłoszenie prac w;warszawskiej „Medycynie” stało się momentem zwrotnym w;życiu Bielińskiego i;skierowało jego zainteresowania naukowe z;medycyny praktycznej na historię. W 1886 opublikował pracę;Doktorowie medycyny promowani w Wilnie;ogłoszona w;„Pamiętniku Towarzystwa Lekarskiego Warszawskiego”