Wyrażana przed wiekami i dziś w modlitwie, zawarta tu w pięknie poetyckiego słowa miłość do Matki Bożej jest nieustannym świadectwem wiary i ufności polskiego narodu w pośrednictwo i orędownictwo Królowej Niebieskiej i Królowej Polski u Boga.

Wszelkie porywy ludzkiego ducha; wszystkie stany uwielbienia, zachwytu , dziękczynienia, zawierzenia i oddania, ufnej skargi i prośby o pomoc w cierpieniu , o interwencję, o ochronę, tak bliskie sercu każdego wierzącego, dziejące się też, jak zapisuje historia Polski w naszym życiu narodowym, wyraża także poezja polska.

Już bowiem piękne strofy „Bogurodzicy” – naszego pierwszego hymnu polskiego, ukazują jak uczyliśmy się miłować Boga, zawierzając siebie samych i cały naród wstawiennictwu Najświętszej Panny Maryi.

Dlatego otwierająca niniejszą antologię polskiej poezji maryjnej „Bogurodzica” stała się wzorem miłości ku Maryi dla poezji wieków następnych , wzorem podjętym przez największych poetów:
Sępa- Szarzyńskiego;
Mickiewicza;
Krasińskiego.
Norwida.

Właściwe poecie skierowane na piękno duchowe, rozumiane i odczuwane jako zjednoczenie dobra i prawdy, znajduje w wątku maryjnym niezwykle możliwości realizacji.

I jak zdumiewa i uskrzydla cała Polska pełna sanktuariów maryjnych z ich sercem w Częstochowie, Polska, pełna przydrożnych kapliczek ku czci Matki Bożej, gdzie nigdy wiosną i latem nie brakuje świeżych polnych kwiatów, gdzie żywe jest słowo pokornej prośby skierowanej ku Matce , tak też zdumiewa i uskrzydla polska poezja maryjna, wzorem najstarszych pieśni, ubogacająca treść i udoskonalająca formę przeżywania przez nas wiary.