Smok walijski (wal. y Ddraig Goch – „Czerwony Smok”) – symbol heraldyczny widoczny na fladze Walii. Najstarsze odnotowane użycie smoka jako symbolu Walii znajduje się w Historii Brittonum, napisanej ok. 829 roku, lecz swoją popularność uzyskał on rzekomo jako sztandar bitewny króla Artura oraz innych wodzów celtyckich. Powiązanie z tymi władcami oraz dowody płynące z archeologii, literatury i historii dokumentalnej sprawiły, że przypuszczano możliwość wykreowania się Czerwonego Smoka z wcześniej istniejącego rzymsko-brytyjskiego symbolu narodowego. Podczas rządów dynastii Tudorów (rodu o korzeniach walijskich), smok walijski był używany jako trzymacz w herbie ówczesnej Anglii. Czerwony Smok jest często utożsamiany ze wszystkim, co walijskie, a co za tym idzie, wykorzystywany jest przez wiele prywatnych i publicznych instytucji. Przykładami takich organizacji są: Rząd Walii, Parlament Walijski, Visit Wales (rządową organizację turystyczną kraju), wiele samorządów lokalnych (m.in. Blaenau Gwent, Cardiff, Carmarthenshire, Rhondda Cynon Taf, Swansea), a także organizacji sportowych (m.in. Football Association of Wales, Wrexham A.F.C., Newport Gwent Dragons, London Welsh RFC). Tak zwany „język smoka” (wal. Tafod y Ddraig) jest symbolem Towarzystwa Języka Walijskiego. Czerwony Smok jest również jedną z Bestii Królowej, dziesięciu statui symbolizujących genealogię królowej Elżbiety II.