Człowiek jest wolną istotą, którą zarazem określa duchowe uzdolnienie do odpowiedzialności za własne życie. Punkt, do którego zmierza Edyta Stein w swym wykładzie, prowadzonym w Münster w semestrze zimowym 1932/1933. Autorka wybiera metodę fenomenologii realnej: z zewnętrznego punktu widzenia, najpierw postrzegamy ciało drugiego człowieka, a dopiero potem jego wnętrze. Robi to po to, aby dojść do poznania ludzkiej indywidualności. Edyta Stein bada człowieka na kolejnych stopniach jako ciało fizyczne, istotę żywą. Także jako istota posiada duszę, jest bowiem istotą obdarzoną duchem - jako mikrokosmos, otwarty do wewnątrz i na zewnątrz. Człowiek ukazuje się w jego indywidualności jako osoba duchowa, istota wspólnotowa i kulturowa, wreszcie jako istota poszukująca Boga.