Przekład pracy słynnego duetu Gilles Deleuze & Felix Guattari o literaturze Franza Kafki. Tym razem francuski filozof wraz z psychiatrą i aktywistą politycznym konstruują nową interpretację czeskiego Żyda, giganta literatury, sprzeciwiając się dotychczasowym, według nich ograniczającym Kafkę, analizom zanurzonym w teologiczno-metafizycznych spekulacjach. To język mniejszościowy, język czeskiego Żyda, który próbuje odnaleźć się w języku niemieckim, a za nim„literatura mniejsza”, zdaniem filozofów, stanowi o rewolucyjności kafkowskiego pisma. O rewolucyjności bowiem każdego języka decyduje de-terytorializacja i re-terytorailizacja języka – dwie główne, nadrzędne cechy takiego pisania.

Opublikowana w 1975 roku książka wprowadza do literatury Kafki poprzez celowo nieprecyzyjne tryby analityczne intensywności i przepływu, bez zbędnego ciężaru kategorii gatunku, rodzaju lub stylu. Ten ostatni typ analizy jest związany z tym, co Deleuze i Guattari nazywają „głównym nurtem” lub literaturą dominującą, z której Kafka wyłania się jako głos marginalizowanych mniejszości, przywłaszczający język głównego nurtu dla realizacji swoich własnych celów.