WIKIPEDIA. PL
Klaudyna Potocka, z domu Działyńska (ur. 27 sierpnia 1801 na zamku w Kórniku, zm. 8 czerwca 1836 w Genewie) – polska szlachcianka, patriotka, zasłużyła się m.in. pomocą rannym w czasie powstania listopadowego

Życiorys
Córka Ksawerego Działyńskiego (senatora-wojewody Księstwa Warszawskiego i Królestwa Kongresowego), siostra Tytusa Działyńskiego, żona Bernarda Potockiego – syna pisarza Jana Potockiego, autora Rękopisu znalezionego w Saragossie, przyjaciółka Emilii Sczanieckiej.

Pochodziła z zasłużonej dla kraju rodziny Działyńskich. Jej ojciec Ksawery Szymon Działyński, razem z bratem Ignacym, należał do aktywnych uczestników prac Sejmu Czteroletniego i twórców Konstytucji 3 maja. Po śmierci ojca, matka Klaudyny odbyła z nią podróż do Warszawy, Wiednia i Paryża. Tam Klaudyna pobierała lekcje gry na fortepianie, dykcji, tańca, rysunków u znanych mistrzów. W 1823 roku powróciła z matką do Konarzewa, gdzie 25 września 1825 poślubiła Andrzeja Bernarda Potockiego. Zmarła 8 czerwca 1836 z powodu powikłań chorób płuc i serca, będąc w siódmym miesiącu ciąży[1].

Zasłużyła się swą pełną poświęcenia pracą nad pielęgnowaniem rannych w dobie powstania listopadowego. Po jego upadku osiedliła się w Dreźnie, gdzie spieniężywszy swe klejnoty, niosła pomoc emigrantom. Tam nawiązała bliski kontakt z Mickiewiczem, Polem, Odyńcem, Garczyńskim, którego pielęgnowała następnie w chorobie. Dzięki zapisanym przez nią funduszom powstała w Paryżu instytucja dobroczynna „Czci i chleba” roztaczająca opiekę nad emigrantami.

Właścicielka Wyspy Zamkowej na Jeziorze Góreckim wraz z romantycznym zamkiem. Utrzymywała Schronisko Polskie w Dreźnie, wspomagała prasę emigracyjną.

Została pochowana na cmentarzu w Montmorency koło Paryża.

W 1984 została odznaczona pośmiertnie Gwiazdą Wytrwałości[2] – odznaczeniem prywatnym nadawanym przez bliżej nieokreśloną kapitułę.