"Dom na Pacyfiku" Gerarda Górnickiego rozpoczyna się tak, jak gdyby był współczesną wersją romantycznej powieści grozy. Motywy charakterystyczne dla tego gatunku pojawiają się od razu, od pierwszych zdań. Motyw starych ruin, starego rękopisu, grobowca, ciemności, upiora, zabłąkania, niewiadomej. Miejscem akcji - akcji romansowej i akcji podejmowanych przez oddział partyzancki, z którym bohater, Paweł Górski nawiązuje kontakt - są cmentarze, stary park, zbór ariański, stary dom, który jak czytamy, "ma już za sobą własną śmierć". Jeszcze: średniowieczna karczma, klasztor, szczerbata wieża zamku. Poetyka klasycznego gatunku zdaje się rządzić również postępowaniem bohaterów. Oto uciekinier z Oświęcimia znajduje schronienie w domu swego obozowego towarzysza, profesora Erazma Rybickiego. Romans z córką Erazma przeżywa jak piękną i okrutną baśń, od której także chce uciec. Musi uciec...
Zagubieni, zdani na machinę totalnej zagłady, bohaterowie bronią swego istnienia - uniezwyklając otaczający ich świat. Powieść grozy stwarza tu wielorakie możliwości. Często w tym gatunku motyw starego rękopisu pozwala autorowi sięgać głęboko w przeszłość, w historię, w mit. Powieść może udźwignąć przy tym bogaty materiał erudycyjny.
[...] Bohaterowie "Domu na Pacyfiku" potrzebują schronienia w legendzie, wśród symboli, metafor, wizji poetyckich - po to, aby istnieć. Ilekroć bowiem ustaje praca myśli i wyobraźni, ustaje życie. "Moja wyobraźnia przestała funkcjonować - czytamy - powstała przerwa w mojej historii". Poezje i mit to nie tylko krainy ucieczek. Przecież ludzie ci nie stornią od walki aktywnej i w miarę sił - umieją wygrywać. Poezja i mit jest dla nich tworzywem koncepcji istnienia. "Koncepcja życia obok śmierci", by posłużyć się cytatem z powieści.
Gerard Górnicki swą powieścią przeciwstawia się tezie - jakoby wojna była zdolna całkowicie obedrzeć człowieka z kultury, zredukować osobowość ludzką do paru instynktów. W powieści pada pytanie" "Może tylko zaufać instynktom?" Odpowiedź brzmi przecząco. Właśnie wtedy, gdy wali się świat rzeczywisty, człowiek szuka oparcia w świecie fikcji. Wtedy, gdy już nie ma nic, jest jeszcze poezja. Okupanci bronią własnych symboli militarnych, żelaznych krzyży i mogił, karabinem, polem minowym. Okupowani, gdy brakuje amunicji, bronią się pieśnią i wierszem. To chyba jest jakaś prawda, dzięki której Górnickiego "powieść grozy" stała się literackim, romantycznym, zastanawiającym traktem o życiu i sztuce.