Książka raz czytana. Stan jak na zdjęciach.

Poniższy opis pochodzi od wydawcy:

Jakkolwiek możemy cenić czas, to jednak nie spędzamy go zbyt wiele wspólnie z rodziną. W ciągu ostatniego ćwierćwiecza kontakty rodziców z dziećmi zmalały o czterdzieści procent. Jesteśmy bardziej wydajni i lepiej zorganizowani, dzięki czemu zwiększamy tempo życia. W rezultacie tego stajemy się bardziej niecierpliwi i ta postawa ustawicznego pośpiechu zmniejsza szacunek dla okresu dzieciństwa i dojrzewania, podczas gdy winniśmy wręcz zachęcać nasze dzieci, by były dziećmi tak długo, jak to tylko możliwe. Jeśli rodzice ,,rozluźnią" trochę swój rozkład zajęć, wówczas dzieci będą mogły wyrazić swoje uczucia: zachwytu, ciekawości czy entuzjazmu.

Wyraźne cechy, które kiedyś określały różnicę między dzieciństwem a okresem dojrzewania, obecnie są zamazane i gwałtownie zanikają. Dzieci, które powinny bawić się na huśtawce, są zmuszane do radzenia sobie ze sprawami świata dorosłych. Są problemy, z którymi nawet dorośli radzą sobie z trudem, jakże więc można wymagać od dzieci aby zamiast skakać i biegać, sprostały takim wyzwaniom.