Drugi tom niepublikowanych zapisków i notatek Stachury z lat 1973–1979. Podróże, lektury, praca pisarza od kuchni, spotkania autorskie, przyjaciele, przypadkowo spotkani ludzie. Jakie jeszcze tematy poruszają zeszyty podróżne Stachury? Otóż ukazują one jedną z najbardziej dramatycznych przemian, z jaką mogli zetknąć się czytelnicy polskiej literatury XX wieku. Karty notatników pokazują jak Edward Stachura sukcesywnie zmienia się w Człowieka-Nikt. Postępującej dezintegracji osobowości towarzyszy coś jeszcze, coś, co dla czytelników Stachury może być zaskoczeniem: poszukiwanie Boga w prostych, codziennych czynnościach. Jeden z ostatnich zapisków z tego dziennika pt „Pogodzić się ze światem” pisanego przez kilka ostatnich miesięcy życia pisarza stanowi najbardziej wstrząsający utwór. Ogrom cierpienia, uderzający z każdej stronicy tego dzieła, wyróżnia je nie tylko w dorobku pisarskim Stachury, ale stanowi zjawisko wyjątkowe i niepowtarzalne w całej powojennej literaturze polskiej. Pisał o tym Gustaw Herling-Grudziński, który miał okazję czytać fragmenty tego dziennika na łamach „Twórczości”: „Dziennik" Stachury jest dla mnie dziwnym połączeniem dwóch obrazów: człowieka modlącego się cicho, coraz ciszej do Boga, który odwraca ciągle, chowa swoją twarz; dopalającej się świecy, która przed zagaśnięciem jarzy się chwilę wysokim, strzelistym płomieniem”. Drugi tom Dzienników - Zeszytów podróżnych pokazuje, jak ten płomień jaskrawo świeci, po czym blednie i w końcu gaśnie.