Eugeniusz Arct (1899-1974), Lokomotywa, lata 40-te

drzeworyt, papier, 13 x 15 cm w świetle passe–partout;

<p class="MsoNormal">Eugeniusz Arct – polski malarz, pedagog. Od 1918 przez dwa lata studiował malarstwo w Kunstgewerbeschule w Lucernie u J. van Moosa, naukę kontynuował od 1923 do 1930 roku w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych u Tadeusza Pruszkowskiego. Uzyskał dyplom w 1936 roku. Po ukończeniu studiów w 1930 pozostał na uczelni, pracując jako asystent. Równocześnie tworzył, swoje dzieła wystawiał z tzw. „szkołą warszawską”, której był współinicjatorem. Grupa ta skupiała malarzy, których prace swoim stylem nawiązywały do późnego impresjonizmu francuskiego (jasne, prześwietlone barwy, tematyka współczesna, ale ujmowana z humorem). Wystawiał swoje prace również w Instytucie Polityki Społecznej Uniwersytetu Warszawskiego i na wystawach organizowanych przez tzw. Blok Zawodowych Artystów Plastyków. Wiele wystaw jego prac miało miejsce poza granicami kraju, gdzie obrazy były kupowane do kolekcji muzealnych. W 1946 został wykładowcą na warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych, a w 1950 otrzymał tytuł profesora. Malował najczęściej martwe natury i pejzaże z okolic Kazimierza Dolnego, Szczawnicy, a po 1945 głównym tematem stała się Warszawa i jej miejski krajobraz. Przedstawione miejsca ukazywane są barwnie, o rozedrganych konturach, które można śmiało określić jako bardzo bliskie impresjonizmowi.