Poznałam tego chłopaka bardzo spontanicznie. Odwiedził kawiarnię, w której pracowałam jako kasjerka z dużą grupą swoich znajomych. Od dziecka kochałam kulturę azjatycką, więc moim sekretnym marzeniem zawsze było mieć azjatyckiego chłopaka. To dzięki niemu zaczęłam uczyć się koreańskiego, a on widząc moje zainteresowanie prezentował mi tą książkę. Powiedział, że miał do wyboru inny prezent, ale zdecydował się na tej książcę, bo pomogłaby nam lepiej się zrozumieć siebie.

Potraktowałam tę książkę jako symbol naszej miłości.

Z biegiem czasu była zostawiona na półce, gdzie w milczeniu przyglądała się naszym głupim kłótniom o to, kto wyniesie śmieci i ile dać napiwku kurierowi.

Rozstaliśmy się, bo jego rodzice byli przeciwni naszemu związkowi.

Ta książka była jego najlepszym gestem w kierunku naszego zbliżenia. Mój nowy chłopak ogląda jej teraz i mówi „Śmieszne ilustracje”.