Insturment jak na swój wiek w dobrym stanie, pęknięta płyta rezonansowa - lekko i wierzchnia pokrywa, zmieniany naciąg. Piękne brzmienie. Mechanika do poprawy.
R. A. Diederichs (inne nazwy handlowe: rosyjski: Братья Дидерихс, Gebrüder Diederichs lub Diederichs Freres) to były producent fortepianów koncertowych i fortepianów z Sankt Petersburga. Była to najstarsza rosyjska fabryka fortepianów, założona w 1810 r. I zaprzestała produkcji w 1918 r. Jego ostatni dyrektor techniczny, Ernst Ihse, później założył estońską fabrykę fortepianów w Tallinie.
Historia
W 1810 r. W Petersburgu powstała pierwsza rosyjska fabryka fortepianów. Rzemieślnik Friedrich Diederichs (1779–1846), pochodzący z Księstwa Braunschweig, początkowo prowadził tylko mały warsztat z jednym pracownikiem. Było to w domu nr 47/13 (obecnie numer 41) na przecięciu drugiej linii ze środkowym prospektem Wyspy Wasilewskiego.
Od udanych początków budowy fortepianów i zwiększonej sprzedaży zajęło tylko dwa lata zwiększenie liczby pracowników do 15. Diederichs mógł nabyć swoje budynki w 1822 roku.
Pierwsze instrumenty Friedricha Diederichsa były dokładnymi kopiami modeli wiedeńskich, ponieważ zostały zbudowane przez Johanna Andreasa Steina w tradycji Silbermanna. Były delikatniejsze w budowie niż angielskie pianina. Mieli wąskie, wydłużone ciało, kilka rozpórek i metalową płytkę do mocowania tylnych końców strun. Oprócz rodzaju wiedeńskich fortepianów w pierwszej połowie stulecia, w pracach Diedericha powstały fortepiany prostokątne lub stołowe z mechanizmami poziomymi. Jeden z tych instrumentów jest archiwizowany pod inwentarzem nr 284 w muzeum Instytutu Teatru, Muzyki i Kamery w Petersburgu.
W maju 1829 roku Diederichs wystawił fortepian na pierwszych jarmarkach ogólnorosyjskich w Petersburgu.
W 1840 r. Diederichs rozbudował zakłady produkcyjne. Oprócz istniejących dwóch budynków wzdłuż Middle Avenue zbudowano czteropiętrowy budynek i budynek na podwórku.
W 1846 r., Po śmierci F. Diederichsa, wdowa przejęła firmę na 22 lata. W 1868 r. Przekazała firmę najstarszemu synowi Robertowi Fedorowiczowi Diederichsowi (1836–1893), który w tym czasie odbył szkolenie techniczne. Robert Diederichs natychmiast wprowadził ulepszenia do produkowanych narzędzi i procesów roboczych. Wkrótce mógł z powodzeniem uczestniczyć w wystawie państwowej w 1870 roku.
Następnie młodszy brat Roberta, Andrew F. Diederichs (1838–1904), dołączył do firmy, która była również ekspertem w produkcji fortepianów, i znacząco przyczyniła się do poprawy jakości instrumentów.
W 1878 roku fabryka fortepianów Diedericha została przemianowana na braci R. i A. Diedericha.
Ta zmiana nazwy może być postrzegana jako punkt zwrotny w rozwoju firmy. Jakość produktu była stale ulepszana, a przestarzałe modele zostały wycofane. Przyczyniło się to do wzrostu popytu. Ostatecznie podjęto decyzję o rozbudowie pomieszczeń produkcyjnych i biznesowych. Odtąd na Vladimirsky Prospect 8 był reprezentacyjny sklep. W tym samym czasie bracia nabyli sąsiedni budynek fabryki i kawałek ziemi na 13. linii Wyspy Wasilewskiej.
Na początku lat 70. XIX wieku braciom udało się wyprodukować od 40 do 50 instrumentów rocznie, aw 1881 roku liczba ta wzrosła do 200 fortepianów i ponad 50 pracowników. W tym samym czasie firma przeszła na silnik parowy o mocy 6 koni mechanicznych.
W 1882 roku firma rozpoczęła produkcję fortepianów koncertowych z siedmioma i pół oktawą (wspólna forma modeli wiedeńskich), ale w nowoczesnym amerykańskim stylu ze strunami krzyżowymi, a jednocześnie produkowała fortepiany salonowe i stołowe.
Do końca lat osiemdziesiątych XIX wieku instrumenty braci Diederichs wielokrotnie zdobywały trzy złote, trzy srebrne i jeden brązowy medal na wystawach krajowych i zagranicznych.
Robert Diederichs zmarł w sierpniu 1893 r., A firma stała się wyłączną własnością jego młodszego brata Andre.
Firma została całkowicie przebudowana w latach 1895–1898. Główny budynek produkcyjny został rozbudowany i odnowiony; Zbudowano nowy czteropiętrowy budynek fabryki oraz wybudowano szereg biur, stodół i szop do przechowywania materiałów. Moc silnika parowego została podwojona w 1895 roku. Jako dyrektor techniczny firmy A. Diederichs mianował bardzo doświadczonego mistrza produkcji fortepianów, FE Kalninga.
W 1893 roku produkcja wzrosła do 600 instrumentów rocznie. Skupiono się na oszczędnościach, aby zdobyć szeroki rynek konsumencki. Osiągnięcia firmy po restrukturyzacji zostały ocenione na wielu wystawach przemysłowych. W 1896 r. Na Krajowej Wystawie Przemysłowej w Niżnym Nowogrodzie firma otrzymała najwyższą nagrodę za osiągnięcia w dziedzinie krajowego przemysłu - pozwolono im teraz wystawiać rosyjskiego orła dwugłowego na fortepianach. Na światowej wystawie w Paryżu w 1900 roku fabryka otrzymała Grand Prix. [1]
Po śmierci Andre Diederichsa jego synowie Andrei i Fedor przejęli fabrykę. Za techniczną stronę pracy nadal odpowiedzialny był FE Kalning.
W ciągu następnych dziesięciu lat, aż do wybuchu pierwszej wojny światowej, firma Diederichs kontynuowała z powodzeniemich działania są kontynuowane. Obroty fabryki wyniosły 245 tysięcy rubli w 1908 roku i 280 000 rubli w 1913 roku. W 1908 r. Było już 200 pracowników.
W 1910 r. Andrei Diederichs opuścił firmę, aby założyć własną firmę i wypożyczyć pianina wyższej jakości pod marką Andrei Diederichs. Firma działała na Liteiny Prospect pod numerem 60. Oprócz sprzedaży i wypożyczania instrumentów muzycznych na klawiaturze, był warsztat, a nawet mała sala koncertowa.
W ciągu ostatnich kilku lat firmy doświadczony mistrz, Ernst Ihse, kierował fabryką, pomimo krótkiego okresu twórczego w Diederichs, znacznie poprawił produkcję. Podczas pierwszej wojny światowej produkcja w fabryce została znacznie zmniejszona. W 1917 r. Było tylko 27 pracowników. Podobnie jak inni znani producenci fortepianów w Petersburgu, na przykład fabryka fortepianów Mühlbach, Diedrichs również zamknął fabrykę na zawsze w 1918 r., Po czym Ihse przeniósł się do Tallina. [2] Rosja, a zwłaszcza Sankt Petersburg, była w rosyjskiej wojnie domowej.
Nagrody
1882: Srebrny medal na Wszechrosyjskiej Wystawie Przemysłowo-Artystycznej w Moskwie pod patronatem rosyjskiego cesarza Aleksandra III.
1883: Srebrny medal na wystawie Remëslennaya w Rydze pod patronatem rosyjskiego cesarza Aleksandra III.
1883: Srebrny medal na międzynarodowych targach w Amsterdamie w Holandii
1884: Złoty medal na międzynarodowej wystawie w Nicei we Francji
1885: Złoty medal „Za staranność i sztukę” na wystawie Remëslennaya w Sankt Petersburgu w Rosji pod patronatem rosyjskiego cesarza Aleksandra III.
1885: Złoty medal na Międzynarodowej Wystawie Światowej w Antwerpii w Belgii pod patronatem króla Belgii Leopolda II
1885: Brązowy medal na Międzynarodowych Targach Innowacji w Londynie, Wielka Brytania
1896: Ogólnorosyjska wystawa przemysłowa, Niżny Nowogród, Imperium Rosyjskie. Pieczęć państwowa (prawo do poprowadzenia rosyjskiego orła dwugłowego) [3]
1900: Grand Prix i złoty medal na Targach Świata w Paryżu
↑ Twórcy fortepianu: 1820-1860 - Martha Novak
informacje ze strony niemieckiej Wikimedia
