Książka raz czytana. Stan jak na zdjęciach.

Poniższy opis pochodzi od wydawcy:

„Wystarczy pozostawić parafię przez dwadzieścia lat bez kapłanów, a będą tam oddawać cześć zwierzętom", zwykł był mawiać święty proboszcz z Ars. Miał on na myśli powrót do dawnego pogaństwa z jego błędami i występkami, tak jak je opisuje święty Paweł w pierwszym rozdziale Listu do Rzymian, mianowicie pogrążenie się człowieka w materializmie i sprawach doczesnych, w pożądliwości i zmysłowości, w próżnej zarozumiałości aż do samouwielbienia.

Kapłaństwo katolickie należy do nadprzyrodzonego porządku łaski i zbawienia. Zgodnie ze swą najgłębszą istotą oznacza ono udział w unii hipostatycznej, w bosko-ludzkiej egzystencji Jezusa Chrystusa. Zgodnie ze swoją funkcją jest ono kontynuacją działania najwyższego kapłaństwa Zbawiciela w czasie i przestrzeni po Jego wniebowstąpieniu.

Święty Chryzostom jasno charakteryzuje postać kapłana katolickiego. Kapłaństwo bowiem sprawuje się na Ziemi, należy jednak do rzeczy niebieskich. I tak jest istotnie. Tego bowiem urzędu nie ustanowił człowiek, ani anioł, ani żadna inna stworzona siła, lecz sam Pocieszyciel, który tych, co pozostają w ciele, skłonił do podjęcia anielskiej posługi... Gdy bowiem widzisz Pana ofiarowanego i złożonego na ołtarzu, i kapłana stojącego, pochylonego nad ofiarą i modlącego się, i wszystkich naznaczonych czerwienią drogocennej Krwi, czy sądzisz, że jesteś jeszcze z ludźmi i na Ziemi pozostajesz? Czy nie wierzysz, że dostałeś się do nieba i, odrzuciwszy z duszy wszelką cielesną myśl, samą duszą i czystym umysłem patrzysz na rzeczy niebieskie? O cudzie, o Boża względem człowieka miłości! Ten, co z Ojcem siedzi w górze, w tej chwili trzymany jest w rękach wszystkich..." (św. Jan Chryzostom, O kapłaństwie, część 3, roz. 4).

Jedna z przyczyn upadku kapłaństwa, a nawet całego Kościoła, polega właśnie na tym, że kapłani utracili wiarę we własne kapłaństwo. Nie widzą już siebie jako ludzi Boga, sługi Jezusa Chrystusa, budowniczych Kościoła, ojców dusz; traktują swoją posługę raczej jako zawód jak każdy inny, z co najmniej jednym wolnym dniem w tygodniu, z regularnym urlopem, z luksusowo urządzoną plebanią i w miarę możliwości rozbudowanym aparatem administracyjnym.