SŁOWA KLUCZOWE

WARSZAWA GETTO

30 stron, 2017 rok

-------------------------Zachodni Żydzi po wojnie, jaki i cały świat  nie mógł uwierzyć w to, że sami Żydzi niszczyli Żydów, dlatego usuwano takie teksty czy całe książki, które o tym świadczyły------------------------------zdjęcie pierwsze opisuje taki przypadek odnoszący się do tej książki

Jarecka Gustawa (1908 Kalisz – 18.01.1943 Warszawa) – pisarka.

Gustawa Jarecka pochodziła z Kalisza. Ukończyła gimnazjum w Łodzi, a następnie polonistykę na Uniwersytecie Warszawskim. Była autorką m.in. powieści Inni ludzie (Warszawa 1932) i Przed jutrem (Warszawa 1936) o tematyce społecznej, których tłem była robotnicza Łódź.

W czasie II wojny światowej znalazła się w getcie warszawskim. Pracowała w Radzie Żydowskiej jako telefonistka i maszynistka. Związana była z grupą Oneg Szabat, która prowadziła podziemne archiwum getta tzw. Archiwum Ringelbluma. Zginęła wraz z dwojgiem dzieci 18.01.1943 r., w pierwszym dniu drugiej akcji likwidacyjnej getta warszawskiego.

Relacja Ostatnim etapem przesiedlenia jest śmierć została odnaleziona w jednej z dwóch baniek na mleko zakopanych w piwnicy szkoły przy ulicy Nowolipki 68 na początku lutego 1943 roku. Autorstwo tekstu jest tylko domniemane. Prawdopodobnie autorką była Gustawa Jarecka (1908–1943), przedwojenna tłumaczka i pisarka. Na nią, jako autorkę relacji Ostatnim etapem…, wskazuje Emanuel Ringelblum notując, że „napisała większą pracę o pierwszym wysiedleniu Żydów z Warszawy”. Dokument przedstawia pierwsze dwa dni „akcji wysiedleńczej” w Warszawie wraz z poprzedzającymi ją wydarzeniami – krwawą nocą z 17 na 18 kwietnia 1942 r., kiedy Niemcy zamordowali w getcie 52 osoby, regularnie powtarzającymi się w następnych tygodniach skrytymi zabójstwami, postępującym terrorem i wzrastającym wśród mieszkańców getta niepokojem i niepewnością. Autorka kreśli następnie niezwykle dynamiczny opis pierwszych godzin akcji eksterminacyjnej.

GUSTAWA JARECKA, OSTATNIM ETAPEM PRZESIEDLENIA JEST ŚMIERĆ

Zgodnie z zapowiedzią akcja przesiedleńcza rozpoczęła się tego samego dnia. Na pierwsze transporty przeznaczono schroniska dla uchodźców, tzw. punkty. Byli tam uchodźcy ze wszystkich dotychczasowych przesiedleń na terenie Generalnej Guberni, w spadającej ciągle liczebności, bo punkty wykazywały olbrzymi odsetek śmiertelności i stanowiły prawdziwe punkty szczytowe niedoli ludzkiej w dzielnicy żydowskiej. Ludzie stąd mieli już za sobą mękę bezdomności, tyfus plamisty, żyli w ostatecznej nędzy, na najniższym szczeblu bytowania, jaki wytworzyła bezsilna i niedołężna opieka społeczna. Od nich zaczęto wysiedlenie. Nieliczni tylko zorientowali się w porę i uciekli, resztę zabrano. Zwlekano chorych, starców i najrozpaczliwsze, małe dzieci. Nie ulegało wątpliwości, że szli na zagładę. Jaki „Wschód” miał ich przygarnąć i łożyć na nich, kto mógł się łudzić, że są przeznaczeni na coś innego niż na śmierć, że zapadł niesłychany w dziejach wyrok, skazujący ludność cywilną na wymordowanie bez przyczyny, po prostu dla regulacji liczebności według własnego widzimisię. Można było powiedzieć, że tutaj na miejscu byli również skazani na śmierć, ale istniały szanse, niewielkie wprawdzie, lecz jakże istotne szanse nadziei, że się komuś uda przetrwać. Teraz szedł w drogę ten nędzny pochód, ugniatany byle jak na wozach, rozbrzmiewający jękiem chorych, rozpaczliwymi krzykami dorosłych i płaczem dzieci. Mogliby nieść przed sobą transparent z napisem z dantejskiego piekła: porzućcie wszelką nadzieję. Najbardziej zdumiewające pozostaje to, że nie wszyscy jeszcze rozumieli powagę sytuacji. Mówili: „Tak, oczywiście punkty…” i zgadzali się̨ na ich zgubę. Oznaczało to akceptowanie własnej.