Karty do gry to prostokątne arkusze tektury lub cienkiego plastiku, używane do gier karcianych, a także do sztuczek magicznych i wróżenia. Zestaw kart do gry nazywa się talią. Wartość każdej karty jest podana na jednej stronie, zwanej awersem, natomiast druga strona (rewers) jest taka sama dla wszystkich kart w talii. Większość współczesnych gier korzysta ze standardowej (francuskiej) talii kart lub jej skróconej (hiszpańskiej) wersji. W niektórych grach, na przykład w kolekcjonerskich grach karcianych, używa się specjalnych talii. Pierwsze karty do gry pojawiły się w Azji Wschodniej. W Chinach i Korei mapy wspominane są już w XII wieku [źródło nieznane, ale 1695 dni]. Istnieją również wcześniejsze odniesienia do gry rozgrywanej przy użyciu podłużnych arkuszy, sięgające IX wieku dynastii Tang (618–907). Zanim wynaleziono karty papierowe, Chińczycy i Japończycy używali płaskich, podłużnych desek wykonanych z drewna, bambusa, a nawet kości słoniowej. W miarę rozprzestrzeniania się wśród różnych kultur, talie przybierały różne kształty i formy. W Indiach grano okrągłymi kartami zwanymi ganjifa. W średniowiecznej Japonii, w czasach szogunatu, popularna była gra karciana Uta-garuta [nie podano źródła, ale chodzi o 1695 dni], w której używano muszli małży jako talii kart, przedstawiających sceny z życia codziennego, pory roku i sceny z poezji. Włoski talerz z połowy XV wieku przedstawiający grę w karty. Dystrybucja w Europie. Nie ma dokładnych danych na temat tego, w jaki sposób karty te trafiły do ​​Europy. Przyjmuje się, że droga dystrybucji kart do gry przebiegała następująco: Chiny - Indie - Persja - Egipt - Europa. Przez długi czas zaprzeczano „importowi” przez kraje arabskie, a także udziałowi muzułmanów w rozwoju gier karcianych. Później odkryto jednak, że wyznawcy islamu nie tylko grali w karty, ale także tworzyli własne talię kart. W rzeczywistości Arabowie (a właściwie arabscy ​​kupcy i żeglarze) byli z reguły zwykłymi pośrednikami w przypadku pożyczek z Chin. Karty Mameluków były pod wieloma względami podobne do Tarota: 56 Małych Arkanów i 22 Wielkie Atuty podzielone były na 4 kolory – Miecze, Buławy, Kielichy i Pentakle (znane także jako Dyski i Monety). Mamelucy przestrzegali zakazu Koranu dotyczącego przedstawiania ludzi, dlatego na swoich mapach stosowali jedynie ścisłe wzory geometryczne – arabeski. Pierwsze wzmianki o kartach do gry w Europie pochodzą z XIV wieku. W kronice miasta Berna z 1367 r. znajduje się wpis informujący o zakazie gry w karty. W roku 1370 słowo naipes (karty do gry) pojawiło się w hiszpańskim tomiku poezji. Od 1377 roku odniesienia do kart stały się częstsze (najczęściej w kontekście zakazów). Najdłuższa historia pojawiła się w tym samym roku, a jej autorem był mnich z Fryburga. Już w połowie XVI wieku angielscy arystokraci nie byli zawstydzeni obecnością kart do gry na oficjalnym portrecie, o czym świadczy obraz Mistrza Hrabiny Warwick (?) „Portret Edwarda Windsora, 3. barona Windsor, jego żony Catherine de Vere i ich rodziny”, pochodzący z 1568 roku. Uważa się, że każda postać na kartach reprezentuje konkretną postać historyczną: