Igor Mitoraj (1944 - 2014)

Oryginalny plakat z wystawy indywidualnej, która odbyła się w 1984 roku w Orangerie-Reinz w Kolonii (Niemcy).
Głównym tematem rzeźb Mitoraja jest ludzkie ciało, jego piękno i kruchość, a także głębsze aspekty ludzkiej natury, które pod wpływem czasu i okoliczności ulegają wynaturzeniu.
Na zdjęciu obiekty należące do typowych prac artysty nawiązujących do jego ulubionej tematyki związanej z antykiem i mitologią grecką (na pierwszym planie rzeźba popiersie Alexandra).
Pod zdjęciem w prawym rogu podpis: "Mitoraj/25.02.84"(sygnatura oryginalna, autorska).
Wymiary z ramą: 81 cm x 60,5 cm.
Wymiary plakatu: 69 cm x 49 cm.
Stan zachowania: idealny!
Igor Mitoraj (1944 - 2014) rzeźbiarz. Ukończył liceum plastyczne w Bielsku-Białej, następnie studiował malarstwo w ASP w Krakowie, m.in. u T. Kantora. W 1968 wyjechał z Polski. Przez kolejne dwa lata kontynuował studia w Ecole Nationale des Beaux-Arts w Paryżu. W połowie lat 70. poświęcił się rzeźbie, tworząc kameralne głowy, torsy itp. w charakterystycznych zawojach i bandażach. Pokazał je na pierwszej wystawie indywidualnej w 1976 w Paryżu, która przyniosła mu sukces u publiczności i marszandów. Dalsze lata swej kariery artysta dzielił między Paryż i okolice Carrary we Włoszech. Pracował w klasycznych technikach, tworząc zarówno rzeźbę kameralną, jak monumentalną.
Od pierwszej wystawy Igora Mitoraja w 1977 roku w ArtCurial w Paryżu artysta miał ponad 120 wystaw indywidualnych na całym świecie.
Jego rzeźby, często gigantycznej wielkości, stoją w reprezentacyjnych punktach wielu miast – m.in. w Paryżu na La Défense oraz w Rzymie, Mediolanie, Lozannie, Londynie, Krakowie, Scheveningen koło Hagi, w USA i Japonii.
W swej sztuce odwoływał się do tradycji antyku, traktując jego spuściznę jako relikty złotego wieku kultury i wiecznotrwałe wzory. Wyrazem tej świadomości był nie tylko wybór rzeźby jako głównego środka wyrazu, ale też nawiązywanie do kanonu piękna i dążenie do harmonii w tematyce i opracowaniu rzeźb. Artystę, znanego i cenionego za granicą, w Polsce przypomniała wystawa „Jesteśmy“ w 1990, po której przyszły dalsze prezentacje indywidualne i na wystawach zbiorowych, jak „Ars Erotica“ w warszawskim i „To lubię“ w krakowskim Muzeum Narodowym (1994 i 1996).
Praca oprawiona w prostą, aluminiową ramę.

ZAPRASZAM NA MOJE POZOSTAŁE OGŁOSZENIA.