Strefa kolekcjonera!!!

Zestaw 3 książek:

Georges Minois, Historia Piekła, wyd. 1, PIW, 1996, stan bardzo dobry
Jean Delumeau, Historia Raju, wyd. 1, PIW, 1996, stan bardzo dobry
Jacques Le Goff, Narodziny Czyśćca, PIW, wyd.1, 1997, stan bardzo dobry

George Minois: Historia Piekła (fragment recenzji z Rzeczypospolitej)

Sartre powiedział: "Piekło to inni". "Pamiętacie -- pytał: siarka, stos, palenisko. .. Co za żarty! Żadnych palenisk nie trzeba. Piekło to są inni! " Z rozgrywającego się "przy drzwiach zamkniętych" piekła Sartre'anie ma ucieczki, gdyż nie ma wyjścia z więzienia ludzkości. Zanim jednak filozofowie odkryli piekło codzienności, szukano go gdzieś daleko, najchętniej we wnętrzu ziemi. Poszukiwaniom tym poświęcił wydaną właśnie przez PIW "Historię piekła" Georges Minois.

Jean Delumeau: Historia Raju

Klasyk wśród współczesnych francuskich historyków, Jean Delumeau (ur. 1923) zamierzył sobie opisanie historii tego, co przez stulecia inspirowało ludzkie marzenia: historii ziemskiego raju. Wcześniej badał strach i poczucie winy w zachodniej kulturze. Przejście do studiów nad wizjami szczęśliwości jest wbrew pozorom konsekwentne, ponieważ mieści się w sferze dla tego historyka najważniejszej: „egzystencjalnych” motywacji każących człowiekowi tworzyć kulturę. To właśnie one determinują sens tego, co człowiek robi w historii. Przedstawione tu dzieje pojmowania raju dobrze to ilustrują. Praca Delumeau dotyczy głównie średniowiecza i nowożytności. W monografii znajdziemy ogrom fascynującego materiału. Fascynującego i zadziwiającego zarazem. Umiejscowienie ziemskiego raju przez wieki wcale nie było jasne. Rajski ogród miał się znajdować na Dalekim Wschodzie, w Afryce, a w czasach odkrywania Ameryk nawet w Ameryce Południowej, by po tych wędrówkach osiąść w regionie Mezopotamii. Całe stulecia żyły wyobrażeniem Wysp Szczęśliwych i opowieściami o niezwykłym królestwie Księdza Jana gdzieś we wschodniej Azji. Dla średniowiecznych kartografów ziemski raj był jedną z części świata, jak to dokumentuje bogata ikonografia książki. Nawet jeśli od epoki oświecenia słabną te wizje i spekulacje, a poszukiwanie raju ziemskiego współcześnie zanikło, może po części zastąpione przez zdobycze cywilizacji, to prawdopodobnie nadal tkwi w nas, choć w jakiejś innej, bardziej wysublimowanej formie.

Charakterystyczne, że piekło w wyobrażeniach ludzkich wyprzedziło raj. Mówi się o nim w najdawniejszych mitach akadyjskich i sumeryjskich, sięgających dwóch tysięcy lat przed narodzeniem Chrystusa. Już Gilgamesz wykopywał w ziemi dół, by mógł tamtędy powrócić na ziemię duch jego zmarłego przyjaciela. Po Gilgameszu wyprawy w czeluści piekielne podejmowali Odyseusz, Wergiliusz, Dante.

Jacques Le Goff: Narodziny Czyśćca

Jacques Le Goff (1924–2014),jeden z kilku najwybitniejszych mediewistów francuskich, przeprowadził prawdziwe śledztwo w kwestii prapoczątków chrześcijańskiej koncepcji czyśćca. Z tych fascynujących poszukiwań wyrosło dzieło, które wraz z Historią raju Jeana Delumeau (Wydawnictwo Aletheia, Warszawa 2017) i Historią piekła Georges’a Minois składa się na francuski „tryptyk” opisujący „zaświaty”. Wynik badań Le Goffa odbiega od rozpowszechnionych przekonań, w myśl których z jednej strony o czyśćcu pisał już św. Augustyn, a przynajmniej Grzegorz Wielki w VI wieku, a z drugiej zaistniał w Kościele katolickim dopiero na soborze florenckim w XV wieku. O „ogniu oczyszczającym”, ignis purgatorius, istotnie pisano już wcześnie, lecz, jak ustalił Le Goff, czyściec-rzeczownik, purgatorium, jako „trzecie miejsce” zaświatów wszedł w obieg dopiero (już) w latach 70. XII wieku. Choć nie ma o nim mowy w Biblii ani nie uznają go inne religie poza katolicką, jako koncepcja wyrósł z zapotrzebowania epoki, dawał bowiem nadzieję żyjącym na zmianę losu ich zmarłych i zwiększał rolę Kościoła jako pośrednika w tej mierze. Idea czyśćca „zhumanizowała” ludzki los wobec perspektywy wiecznego potępienia, ale jednocześnie doprowadziła do kryzysu w Kościele jako ideowa podstawa nadużyć aż po proceder płatnych odpustów. Le Goff kończy badania na Boskiej komedii Dantego, lecz sensem swych poszukiwań czyni aktualne do dziś pytanie, czy czyściec miał łagodzić okrucieństwo piekła, czy raczej uczłowieczać absolut abstrakcyjnego raju.