Pierwsza w Polsce książka na temat ten mało znanej sztuki walki. Praktyka na granicy Jogi i sztuki walki.

Kalarippajattu to starożytna południowo-indyjska sztuka walki, również z wykorzystaniem różnego rodzaju broni.
Różnorodnością i formą technik przypomina chińskie wushu; obejmuje walkę wręcz lub z użyciem broni, m.in.: miecza, włóczni, kija, a także walkę osób nieuzbrojonych z uzbrojonymi; jest ściśle związana ze staroindyjskią tradycyjną medycyną hinduską ajurwedą i ziołolecznictwem, wykorzystuje również starodawne techniki masażu. Opiera się na wiedzy o wrażliwych punktach ciała (marmanach)
Rodowód kalarippayattu sięga początków historii Indii (III tysiąclecie p.n.e.). W XI wieku wykształciły się style, które po latach upadku spowodowanego kolonializmem brytyjskim, wracają do popularności w wielu różnych szkołach.
Kalari oznacza miejsce, w którym udzielane są nauki, a payatt to walka i ćwiczenia. To najstarsza praktykowana wciąż sztuka walki. Legenda głosi, że mistrz Bodhidharma, który pochodził z południowych Indii, dotarł do klasztoru Szaolin, gdzie zaczął nauczać mnichów swojej sztuki walki. Trening miał wzmocnić ich ciała i umysł, a jak wiemy, mnisi stali się prawdziwymi artystami sztuki wojennej.
Europejczycy zetknęli się z kalari w 327 r. p.n.e., gdy Grecy prowadzeni przez Aleksandra Macedońskiego ruszyli na podbój Indii. Była to ostatnia wygrana i jednocześnie najcięższa kampania Aleksandra, bo Hindusi okazali się świetnymi wojownikami. Przez stulecia kalari było sztuką wojenną armii indyjskich królów. Schyłek kalari rozpoczął się, gdy w Indiach zadomowili się Brytyjczycy. Hindusi biegli w swej sztuce tak dali im się we znaki, że najeźdźcy, pod groźbą kary śmierci zakazali treningu wojennej części kalari, zezwalając jedynie na część medyczną.