Wiszniewski Kazimierz, Ex libris Tadeusza Lesznera (1895-1967). Drzeworyt, 1943; papier bibułkowy 145 x 75 mm. Sygnowany ołówkiem. Stan bardzo dobry.

Kazimierz Wiszniewski (1894-1960)

Jeden z najbardziej znanych artystów niesłyszących urodził się w 1894 r. w Warszawie, zmarł w 1960 r. w Krakowie. Miał 11 lat, kiedy umarła mu mama, a rok później ojciec. Po śmierci rodziców opiekował się nim brat Aleksander. W wieku 10 lat Kazimierz Wiszniewski rozpoczął naukę w Instytucie Głuchoniemych w Warszawie. W tym miejscu zaczął przejawiać żywe zainteresowanie sztuką. Dlatego naturalnym było skierowanie kroków do warszawskiej Szkoły Sztuk Pięknych, gdzie jednym z profesorów był Ignacy Pieńkowski. W 1915 r. przerwał studia z powodu działań wojennych i wraz z rodziną zamieszkał na Litwie w Nowogródku. Powrócił do Warszawy w 1919 r. i natychmiast podjął przerwane studia pod kierunkiem Stanisława Lentza. Po jego śmierci w 1920 r. przeniósł się do prywatnej szkoły Konrada Krzyżanowskiego. Kształcił się także od 1922 r. w Miejskiej Szkole Sztuk Zdobniczych w Warszawie. Tam ukształtowała się artystyczna osobowość Wiszniewskiego, a szczególne piętno na młodym artyście wywarł Władysław Skoczylas, dzięki któremu Wiszniewski zainteresował się drzeworytem. Uczestniczył w wystawach krajowych i zagranicznych we Florencji, Rzymie, Monachium, Hamburgu, Berlinie, Londynie, Helsinkach, Paryżu, Belgradzie i Budapeszcie. Mimo swej niepełnosprawności – był artystą głuchym – dobrze wykształcony, zabierał głos w sprawie konieczności podniesienia poziomu oświaty i kultury głuchych. Mimo skromnych warunków materialnych potrafił być elegancki, lubił porządek. W języku pisanym posługiwał się dobrą polszczyzną. Lubił tańczyć. Muzykę odczuwał przez wibrację podłogi. Nie unikał towarzystwa kobiet. Swój stan kawalerski tłumaczył tym, że stanowiłby dla kobiety zbyt wielki ciężar. Obarczenie  ewentualnej żony trudnościami uważał za niestosowne.