„Wierzę w dobro człowieka, bo widząc rozkwitające bazie, wierzę w wiosnę, wierzę w ludzi. Tych którzy żyją i uśmiechają się, cieszą się drobnymi sprawami, mówią tak do wschodzącego słońca i do wszystkiego co wyrasta z gleby dobrych i złych dni. To ludzie od których bez szumnego rozgłosu, rozchodzą się na świat strumienie miłości, dzięki którym świat oddycha.”
Propozycję nawiązania znajomości, z młodszą ode mnie jakieś być może 10-lat kobietą, mówię być może, gdyż nigdy dokładnie nie określiła ile ma lat, i nigdy mnie o lata nie pytała. Jedynym jej komentarzem w tym temacie, były słowa: Nikomu w metrykę nie zaglądam, i nie życzę sobie by i mnie zaglądano.
Więcej ten temat nie był poruszany. Jak wspomniałem na wstępie, tę propozycją nawiązania znajomości otrzymałem tuż przed moim wyjazdem, w góry na narty. Byłem wówczas od niespełna roku owdowiałym, był to okres w którym odczuwałem samotność. Do listu dołączona była duża ilość fotografii, z których patrzyły na mnie brązowe oczy pięknej kobiety, o długich lśniących kruczo-czarnych lekko falujących się włosach. Zdjęcia dotyczyły różnych okresów życia kobiety, poczynając chyba od czasów panieńskich.
Zdjęcia oraz elementy na nich uwidocznione, w tle menora. I dużo widoków Izraela sugerowały, że moja piękna nieznajoma, prawdopodobnie jest Żydówką. Fakt ten jeszcze bardziej rozpalał, moje rodzące się uczucie. A propozycja od w moim odbiorze, pięknej młodszej kobiety, sama w sobie była fascynująca. Patrząc na jej fotografie doznawałem nieznanego mi dotąd dziwnego uczucia, że patrzę na kobietę o bardzo łagodnym niemal anielskim charakterze.
W jej spojrzeniu było coś niebywale uległego, tak musiały patrzeć niewolnice. Było to na swój sposób podniecające, że taką kobietą mogę mieć. Nie wiedziałem wówczas, jak bardzo się myliłem.