Tytuł skromnego tomiku, wydanego w latach siedemdziesiątych ubiegłego stulecia w ramach serii „Klub srebrnego klucza” Rzecz dzieje się w powojennym Szczecinie, gdzie miejscowe władze usiłują się umacniać, na wszelkie sposoby doszukując się w historii tej części Pomorza świadectw polskości. Jednym z nich jest tytułowa złota czasza (a właściwie to czara, sądząc z rysunku na okładce) – dzieło krakowskiego złotnika - należąca według tradycji do księcia pomorskiego Bogusława XIV. Obiekt ten zaginął pod koniec okupacji w trakcie ewakuacji zbiorów szczecińskiego zamku przed ofensywą radziecką. Niemiecki historyk sztuki i przedwojenny mieszkaniec miasta zgłasza się nieoczekiwanie do szczecińskiego muzeum z informacją, iż posiada kopię zaginionego zabytku, którą bezinteresownie oferuje się przywieść do Polski w celu wykonania odlewu na potrzeby polskiego muzeum. Brzmi intrygująco? Pozornie, bowiem zagadka zaginionego artefaktu zostaje zepchnięta na dalszy plan przez wątek gangu cinkciarzy, połączony z przygodami zadufanego w sobie, popijającego w godzinach pracy winiak i dymiącego ekstra mocne redaktora Lembowicza, najwyraźniej alter ego autora powieści. Pan redaktor, wespół z przyjacielem Zenkiem, będącym z zawodu milicjantem, walczy piórem, słowem, a nawet pięścią nie tylko z nielegalnymi handlarzami, ale i z głównym szwarccharakterem powieści, czyli gościem z RFN-u, który podstępnie zamierza wywieść z Polski Ludowej ukryte w czasie okupacji rodzinne precjoza. Interesująco, nieco komicznie i realistycznie wypadają drugoplanowe postacie muzealników: dobroduszna i całkowicie oddana odbudowie szczecińskiej kolekcji dyrektorka muzeum oraz kustosz zamku w Parkanach (pierwowzorem budowli był prawdopodobnie o Stary Zamek w Płotach, w Zachodniopomorskiem),którego styl bycia oraz sposób podejmowania gości przypomina bardziej pana na włościach niż muzealnika troszczącego się o powierzony jego pieczy obiekt muzealny.