To bez wątpienia najlepsza książka tej edycji. Esej, poemat i powieść zarazem. Wspaniała erudycja wtopiona idealnie w eseje o Blixen, Niżyńskim, Lechoniu, Roericku i Dąbrowskiej. Wszystko przez pryzmat snów i śnienia; wielkie przeżycie.
Bohdan Zadura

Fikcyjny świat, jaki stworzyła Krystyna Sakowicz w Księdze ocalonych snów jest deskrypcją archetypowego snu o poszukiwaniu czegoś, co się utraciło, jak również o nadziei na poznanie nieznanego. Przedstawione, zbliżone do mitów opowieści, same w sobie stają się egzegezą życia, zaś różnorodność interpretacji wskazuje na uniwersalność tego przekazu. Czytelnik zyskuje dzięki temu możliwość zupełnie nowego odbioru rzeczywistości.
Autorka poetyckością swoich opisów daje do rozumienia, że sny mogą być przeżywane także w życiu realnym. Miejsca powstają wciąż od nowa, uczucia żyją własnym życiem, zaś czas płynie kilkoma strumieniami. Nasilenie tropów poetyckich pozwala odbiorcy wejść w świat metafizyczny. Stworzono tu zbliżone do sennych marzeń nadrealne krainy, w których są i lęki, i tęsknota, i piękno. To historia ludzi, których sny są korytarzem do innego wymiaru.