MB p20
Łącznica po przeglądzie elektronicznym. Przetestowane i sprawdzone wszystkie funkcje. Skrzynia łącznicy odrestaurowana. Egzemplarz może posłużyć jako eksponat do muzeum telekomunikacji. . Działają wszystkie funkcje włącznie z induktorem. Łącznice ręczna miejscowej baterii (MB), o pojemności do 20 numerów z 1953 r. Posiada 20 wejść lokalnych MB, dwa wejścia linii miejskich. Zasilana jest napięciem DC 24V, natomiast wywoływanie (dzwonienie) zasilane powinno być z transformatora 220/70V. Centrala po podłączeniu do prądu stałego 24V reaguje na sygnały z przyłączonego, telefonu, klapki odpadają, wskaźnik zajętości reaguje, dzwonek dzwoni.

Opis.
Centrale te były budowane jako nieduże skrzynki drewniane. Produkowane były łącznice: MB5, MCB10, MB20 i MB30. Były one przeznaczone do pracy na poczcie zaś do ich obsługi potrzebna była telefonistka. Zasilanie łącznicy było różne, w zależności od wersji. Ten egzemplarz ma zasilanie DC 24V, jak w łącznicy ze zdjęcia. Podniesienie słuchawki przez abonenta podłączonego do łącznicy powoduje odpadnięcie klapki z jego numerem.

Schemat ideowy łącznicy w załączeniu. Łącznice tego typu umożliwiały dokonywanie połączeń wewnętrznych, tzn. połączeń pomiędzy abonentami przyłączonymi do danej łącznicy, oraz połączeń zewnętrznych, tzn. połączeń abonentów własnych z abonentami innych central poprzez łącza międzycentralowe 1 łącznicę nadrzędną.

Przebieg połączenia wewnętrznego jest następujący: abonent wywołujący podnosi mikrotelefon i po zakręceniu korbką induktora, powodując uruchomienie jego klapki zgłoszeniowej w łącznicy:
Telefonistka mając do dyspozycji 4 par sznurów mogła dokonywać maksymalnie 4 pary połączeń połączeń.
Klapka odpadająca sygnalizuje telefonistce zgłoszenie się abonenta. Jeżeli przy tym włączony jest dzwonek bacznościowy - to jednocześnie zostaje on uruchomiony w następującym obwodzie:
+. Dz1, zestyk zwierny przełącznika PB, zestyk zwiemy klapką KA. Po zauważeniu wywołania telefonistka wkłada wtyczkę WO w gniazdko GA wywołującego abonenta, przechyla przełącznik przechylny w użytym zespole połączeniowym podnosi klapkę zgłoszeniową - wyłączając w ten sposób dzwonek.
Po opadnięciu klapki bierzemy słuchawkę do ucha , sznur czerwony znajdujący sie pod klapką wkładamy do dziurki pod klapka i otwieramy klucz do góry. Odzywamy sie tradycyjnym " halo " i abonent a polówce powinien nas usłyszeć. Aby abonenta połączyć z innym abonentem pod jego klapką wkładamy sznur czarny od pary , opuszczamy klucz w dół i pokręcamy korbą induktora. Wysyłamy w ten sposób dzwonienie do wzywanego abonenta. Możliwa była też inna opcja w której abonent wzywający czyli proszący o połączenie" korbował" dalej drugi raz po uzyskaniu połączenia aż wzywany abonent odebrał. Tak było na większych tego typu centralach gdzie był duży ruch a budowa centrali uniemożliwiała zastosowanie transformatora dzwonienia jak na centralach CB