Lampa UV i IR, Niemcy, lata 40. XX w., metal i fenoplast. UV plus IR: 400W, IR: 600W.

Piękny, stary, unikatowy i dobrze zachowany antyk. Lampa może mieć 80 lat, a żarówka jeszcze działa i nadal świeci!

"W kolekcji przedmiotów gospodarstwa domowego czasem pojawiają się urządzenia, które w pewnym momencie znajdowały się powszechnie w domowych inwentarzach, ale które ze względu na modę lub postęp techniczny całkowicie wychodzą z użycia i już po kilku latach zostają wyrzucone.

Uderzającym tego przykładem są emitery światła UV i podczerwieni, które były znane konsumentom jako lampy słoneczne lub domowe lampy słoneczne. W okresie powojennym i do lat 70. XX w. znajdowały się powszechnie w inwentarzach gospodarstw domowych, dziś jednak można je spotkać rzadko.

Okres międzywojenny i lata po drugiej wojnie światowej charakteryzowały się niedoborami witaminy D u dużej części populacji: nieodpowiednie odżywianie, ale także brak światła i powietrza, sprawiły, że naświetlanie sztucznym światłem UV i stało się wskazaniem medycznym w leczeniu i profilaktyce w przypadku krzywicy. Rozgrzewające światło czerwone IR stosowano w leczeniu różnych dolegliwości.

Duże grzejniki częściej można było spotkać w pomieszczeniach przychodni czy gabinetów lekarskich, ale wkrótce pojawiły się także urządzenia do użytku domowego, np. mały promiennik, który można było przymocować za pomocą paska bezpośrednio do ciała, aby wykorzystać ciepło do ogrzewania i leczyć na przykład infekcję ucha środkowego.

Po wojnie „lampy słoneczne” stały się bardziej wyrafinowane technicznie, a ich design dostosowano także do współczesnych gustów. Mniejsze urządzenia, które nadal bardzo przypominają lampy stołowe w stylu Art Deco, są również znacznie bardziej mobilne. Oprócz osłon utrzymujących rurki i wykonanych z metalu, aż do lat sześćdziesiątych XX wieku w elementach sterujących, uchwytach i nóżkach używano głównie termoutwardzalnych tworzyw sztucznych. Początkowo dominowały fenoplasty, później uzupełnione częściami z żywic melaminowych, co pozwoliło na jaśniejszą kolorystykę. Prawdopodobnie uznano tworzywa termoplastyczne za mniej odpowiednie ze względu na ciepło wytwarzane przez grzejnik.

W czasie niemieckiego cudu gospodarczego bladość nie była już oznaką eleganckiego lenistwa, ale cechą charakterystyczną kanapowca. Wakacyjne wyjazdy nad morze czy w góry stały się teraz dostępne dla szerszego grona osób, a opalona skóra stała się symbolem statusu.

Wraz z latami 60. niemiecki powojenny funkcjonalizm zyskiwał coraz większą przestrzeń, urządzenia stawały się kanciaste i traciły swój zmysłowy komponent. Czas domowego słońca i tak dobiegał końca. Organizowane wycieczki do południowych klimatów stały się zjawiskiem masowym i samo posiadanie brązowej twarzy już Niemcom nie wystarczało. Od lat 80-tych solarium do zabiegów na całe ciało sprawiło, że lampy UV w domu stały się zbędne."