Historia Francji w języku francuskim, okres 888 - 1180 r.n.e.

Piękne wydanie, z licznymi ilustracjami. Książka bez śladów użytkowania, jak nowa.

11 listopada 1630 – Ludwik XIII postanowił podtrzymać zaufanie Richelieu i wraz z nim zaangażować się w politykę zdominowaną przez zasady rozumu państwowego. 1 września 1715 – Ludwik XIV zmarł po zakończeniu najdłuższego i najwspanialszego panowania w historii Francji. Ten wiek był czasem absolutnych królów. Ludwik XIII i Ludwik XIV doszli do szczytu świętości władzy monarchicznej, mobilizując wszystkie zasoby literackie i artystyczne tego owocnego stulecia. Uroczysty post religii królewskiej służył bezprecedensowemu autorytetowi. Aby to zilustrować, współcześni określali mianem „nadzwyczajnego” nowe podatki, nadzwyczajne sądy, władzę nadaną zarządcom itd. Bunt i przemoc też. Wojna, wraz z ciągiem nieszczęść i naglących potrzeb, była najbardziej wrażliwym przejawem władzy królewskiej. Wymagała ona coraz większej mobilizacji społeczeństwa i państwa, której była matrycą. Wykorzystanie kredytów i sprzedaży w celu jej finansowania spowodowało głębokie zmiany w strukturze społecznej królestwa. Tak rozpoczęła się długa historia niezwykłych relacji między społeczeństwem francuskim a państwem. Być może nawet trzeba datować z tego XVI wieku krystalizację pewnych cech tożsamości. Czyż nie mówi się, że Francuzi są kartezjanami i mówią językiem Moliera? Za tymi wspólnymi przestrzeniami wyłania się świadomość królewska, która nie jest narodowa, zrodzona w kontemplacji króla i w służbie jego chwały. Bo to właśnie w czasie wojny powstała wspólnota terytorialna włączona do „prekwadratu” Vaubana. Historia królów absolutnych jest historią Francji.