Londonistan. Jak Wielka Brytania stworzyła islamski terror to najważniejsza książka
w dotychczasowym dorobku Melanie Phillips. Jej pierwsze wydanie (amerykańskie wydawnictwo Encounter Books, maj 2006; obecnie ukazała się już jedenasta edycja) wzbudziło poruszenie
w Wielkiej Brytanii. Bez cienia przesady można powiedzieć, że była to najważniejsza polityczna książka na Wyspach od wielu lat. Kraj, poruszony informacją o krwawych zamachach, do jakich doszło w Londynie w lipcu 2005 z trudem przyjmował do wiadomości, że nie dokonali jej anonimowi „obcy”; ale młodzi ludzie, urodzeni, wychowani i wykształceni w Wielkiej Brytanii. Zamachy były jaskrawym dowodem na to, że idea społeczeństwa wielokulturowego, przyświecająca polityce kolejnych brytyjskich rządów wobec imigrantów wyznających islam ostatecznie poniosła fiasko.
„Londonistan” to miejsce gdzie wszelkie radykalne ruchy islamskie znalazły swoje schronienie.  Phillips zauważa, że problemy z dostosowaniem się do brytyjskiego społeczeństwa dotyczą przede wszystkim muzułmanów. Polityka władz brytyjskich pozwalająca – w imię świętego spokoju, jak uważa Phillips – na zachowanie daleko idącej autonomii dla społeczności muzułmańskich, bynajmniej im tego nie ułatwia. Pozwolenie na kultywowanie tradycyjnych obyczajów wprost uniemożliwia odnalezienie się w nowoczesnym społeczeństwie. Praktyczne wycofanie się państwa – w imię fałszywie pojętej tolerancji – z monitowania społeczności muzułmańskiej umożliwiło rozwój siatek islamskich terrorystów; pozyskiwanie funduszy, rekrutów i baz do działania.
   Zdaniem Phillips rezygnacja Wielkiej Brytanii z działań mających na celu zmuszenie muzułmanów do odnalezienia się w świeckim społeczeństwie brytyjskim wynika przede wszystkim z tego, że Wielka Brytania straciła wiarę w samą siebie. Elity brytyjskie przesiąknięte są poczuciem winy za czasy imperium, które miało być ucieleśnieniem zła; Kościół Anglii, tak naprawdę stracił wiarę, stając się instytucją zupełnie nijaką i w stanie coraz szybszego rozpadu. Tradycyjny brytyjski patriotyzm stał się czymś archaicznym, porzuconym i zastąpionym przez abstrakcyjną „ideologię praw człowieka” . Słowem Brytyjczycy utracili sens istnienia jako wspólnota polityczna (to pochodzący z Ugandy, czarnoskóry arcybiskup Yorku, John Sentamu, wywołał w 2005 roku skandal, oficjalnie chwaląc Imperium Brytyjskie i angielską kulturę, zaś urodzony w Pakistanie, biskup Rochester,  Michael Nazer-Ali, ostrzegał, że młode pokolenie brytyjskich muzułmanów jest niezwykle silnie indoktrynowane przez islamskich fundamentalistów).  Słowem: „inteligencja, media, politycy, prawnicy, Kościół Anglii, a nawet policja ogarnięte są patologią, wskutek której Londonistan może się rozwijać” .
Obok upadku brytyjskiej kultury, innym ważnym powodem dla którego biernie przyglądano się jak rozwijają się sieci islamskiego terroryzmu w Londynie, jest starannie ukryty, ale niezwykle silny wśród brytyjskich elit (zwłaszcza na lewicy) antysemityzm. Wszelkie akcje wymierzone w Izrael mogą liczyć na poparcie brytyjskiego establishmentu.