Scale: 1:100

Nie wiesz czym skleić model kartonowy?

Przeczytaj nasz poradnik poświęcony klejom w modelarstwie kartonowym

I-19 był japońskim okrętem podwodnym pod którego stępkę położono w 1938 r., wodowano we wrześniu 1939 r., a wcielono do służby w Japońskiej Cesarskiej Marynarce Wojennej w 1941 roku. Długość okrętu w chwili wodowania wynosiła 108,7 m, szerokość 9,3 m, a wyporność podwodna – 3.600 ton. Prędkość maksymalna I-19 dochodziła na powierzchni do 23,5 węzła. Główne uzbrojenie stanowiło sześć wyrzutni torped kal. 533 mm, a uzbrojenie dodatkowe - pojedyncza armata kal. 140 mm oraz dwie armaty przeciwlotnicze Type 96 kal. 25 mm. Okręt zabierał też na pokład jeden wodnosamolot Yokosuka E14Y.

I-19 był oceanicznym okrętem podwodnym typu B1, który w wielu rozwiązaniach konstrukcyjnych bazował na typie Kaiden, a zwłaszcza podtypie KD6. Różnił się jednak od swych protoplastów rozmiarami, zwłaszcza wypornością podwodną i nawodną, jak również głębokością zanurzenia, która wzrosła do ok. 100 metrów. Okręty typu B1 były też zaopatrzone w wodnosamoloty, przez co posiadały większe możliwości gdy idzie o rozpoznanie morskie, cechowały się również znacznym zasięgiem oraz wysoką prędkością nawodną. Okręt I-19 rozpoczął swój udział w II wojnie światowej na Pacyfiku od rekonesansu morskiego bazy Pearl Harbor przeprowadzonego w lutym 1942 r. W tym samym roku okręt wziął udział w walkach w rejonie Wysp Salomona i w we wrześniu odniósł ogromny sukces topiąc w toku jeden akcji lotniskowiec USS Wasp oraz poważnie uszkadzając pancernik USS North Carolina. Od listopada 1942 r. do lutego roku następnego I-19 był wykorzystywany jako podwodny transportowiec w operacjach w rejonie Gudalcanal, ewakuując również żołnierzy japońskich z wyspy na początku 1943 r. Okręt I-19 został zatopiony w dniu 25 listopada 1943 roku w wyniku ataku bombami głębinowymi przeprowadzonego przez niszczyciel USS Radford.