Dobrze się pan czuje, doktorze? - zapytała.

Jej nabrzmiały smutkiem głos płynął łagodnie

życzliwie. Życzliwie, gdyż to ona patrzyła na mnie

z czymś w rodzaju współczucia,

Zapewniłem ją, że nic mi nie jest. Głos mi przy

tym drżal.

- Czy mógłby pan... czy mógłby pan rzucić

trochę światła na okoliczności śmierci mojej

córki? - poprosiła.

No tak, oczywiście. Taka była tutaj moja rola.

Ci ludzie nie chcieli, abym dzielił ich smutek. Nie

oczekiwali, że będę razem z nimi opłakiwał piękną

Alannah, którą odebrał im zły los.

Pstryk. Przełączyłem się w tryb zawodowy.

Wiedziałem coś, czego oni nie wiedzieli: miałem

pojęcie, jak funkcjonowało ciało ich krewnej i co

właściwie zaszło tamtej feralnej nocy. Alannah

przemówiła do mnie. Zwłoki już tak mają - zdradzają

sekrety stylu życia, nawet osobowości, przede

wszystkim zaś okoliczności śmierci,.