Osią historii jest międzygatunkowa przyjaźń, w dodatku nie tak oczywista, jak np. przyjaźń z psem czy kotem, ale dużo bardziej niezwykła, bo między ośmiornicą a człowiekiem. Autorka zastosowała ciekawy zabieg przeplatających się narracji: pierwszoosobową – prowadzoną przez ośmiornicę olbrzymią o imieniu Marcel  i trzecioosobową – dotyczącą ludzkich bohaterów tej powieści. Marcel opowiada nam o codziennym życiu w oceanarium, do którego trafił ponad trzy lata temu. To posiadacz nieprzeciętnej inteligencji, wytrawny obserwator i analityk ludzkich zachowań, który swoje niezwykłe zdolności ujawnia jedynie wybrańcom.

Jednym z nich jest jego ludzka przyjaciółka – Tova Sullivan, która po śmierci męża rozpoczęła pracę w oceanarium na stanowisku sprzątaczki.  Tova wciąż wraca myślami do dnia, w którym zaginął jej osiemnastoletni syn Erik. Mimo że od tego dnia minęło ponad trzydzieści lat, kobieta wciąż zadręcza się, próbując znaleźć odpowiedź co i dlaczego stało się z jej synem. Praca w oceanarium pomaga jej w radzeniu sobie z problemami, a rodząca się przyjaźń z Marcelem sprawia, że zaczyna patrzeć na świat i życie w nowy sposób.

Akcja powieści jest niespieszna: powoli zagłębiamy się w atmosferę Sowell Bay – małego miasteczka, w którym wszyscy się znają i zaprzyjaźniamy się z kolejnymi jego mieszkańcami: między innymi Druciarami-Figlarami – przyjaciółkami Tovy, które wraz z nią celebrują cotygodniowe spotkania, czy Ethanem – niegrzeszącym dyskrecją właścicielem sklepu. Przyglądamy się rodzącej się przyjaźni Tovy i Marcela, a narracyjny brak pośpiechu sprawia, że relacja ta jest bardzo realistycznie przedstawiona. Shelby Van Pelt udało się w piękny sposób pokazać, że dzięki zaufaniu, wrażliwości i wzajemnemu szacunkowi możemy na nowo odnaleźć sens życia. Autorka „oswaja” takie elementy życia jak samotność, starość czy upływający czas i pokazuje ich pozytywne strony.