Nowy Testament (gr. Ἡ Καινὴ Διαθήκη, Hē Kainē Diathēkē) – druga, po Starym Testamencie, część Biblii chrześcijańskiej; zbiór dwudziestu siedmiu ksiąg, napisanych przez piętnastu lub szesnastu autorów między rokiem 50 a 120 po Chrystusie w formie koine języka starogreckiego. Są one skierowane do osób indywidualnych lub wspólnot chrześcijańskich[1]. Do czasów współczesnych przekazany w postaci odpisów i kopii, z których najstarsze manuskrypty pochodzą z II wieku, a pełny odpis z IV wieku.

Nowy Testament jest uważany za jeden z fundamentalnych tekstów dla zrozumienia ludzkiej historii. Kształtował postawy i zachowania chrześcijan przez dwa tysiące lat. Pozostaje głównym źródłem chrześcijańskiej doktryny i etyki. Od XVIII wieku jest przedmiotem badań uczonych, którzy często podchodzą do niego krytycznie. Rezultaty tych badań są niekiedy bardzo złożon