Stal wysokowęglowa narzędziowa, rdzewiejąca. Pochwa wystrugana i wydrążona z jednego kawałka drewna.Trzpień (tang) po łagodnych łukach, karbowany, wklejony na żywicę. Po bokach półokragłe kliny jak w oryginałach. Hartowanie selektywne wzdłuż krawędzi tnącej. Odpuszczony na twardo.

P.S. Noże "jakuckie" w wersji dla osób praworęcznych charakteryzują się współcześnie płaskim, pionowym do osi, szlifem po prawej stronie (patrząc na nóż z góry czubkiem od siebie) oraz szlifem płaskim pod kątem do pionowej osi noża po stronie lewej. Pewna ilość noży (szczególnie wersje dla turystów) posiada szlif wypukły po stronie lewej. Taka geometria głowni, według użytkowników rodzimych, ułatwia struganie drewna, oraz struganie zamarźnietej ryby (łatwiejsze prowadzenie/kontrolowanie strużki). Istnieje wiele teorii na temat charakterystycznego wgłębienia (dołu) po stronie płaskiego szlifu- w tym egzemplarzu wgłębienie wykonane metodą kowalską. Wgłębienie to wyróżnia tak zwane noże jakuckie od innych noży etnicznych. Jedna z teorii mówi o tym iż dół imituje dawne noże robione z przepołowionej wzdłużnie kości. Inna teoria sugeruje, iż poprzez zastosowanie wgłębienia, z cieńszego kawałka stali można było uzyskać odporny na wygięcia nóż, oszczędzając w ten sposób cenną stal. Niestety dla badaczy historii, żadna z tych i innych teorii nie jest traktowana obecnie jako jedynie prawdziwa i kwestia ta pozostaje zagadką. Asymetryczny szlif na czubku ma rówwnież ułatwiać wiercenie przy wykonywaniu drewnianych nart i sań. Z kolei jajowaty w przekroju kształt rękojeści, umożliwiał rozpoznanie w ciemności po której stronie znajduje się krawędź tnąca głowni.