To znakomite remedium na bóle mięśni, ścięgien i stawów, obrzęki, choroby węzłów chłonnych, nerwobóle i rwę kulszową.
Skutecznie działa na oparzenia, trudno gojące się rany, zwichnięcia, ropnie, zakażenia, trądzik, bielactwo, depigmentacje i wszelkie problemy skórne. Idealny do masaży obolałych pleców, karku, kończyn. Działa rozluźniająco, przeciwbólowo, antybakteryjnie, ściągająco, przeciwzapalnie, poprawia motorykę mięśni i stawów. Działa przeciwbakteryjnie, uszczelniająco (naczynia krwionośne).

Już w starożytności był szeroko stosowany i ceniony. Gladiatorzy i zapaśnicy rzymscy obficie nacierali się olejem z dziurawca przed wyjściem na arenę, miało to ich czynić niewyczerpalnymi.

Termin „oliwa świętojańska” ma ciekawe pochodzenie sięgające czasów średniowiecza. Dziurawiec w języku włoskim to erba di San Giovanni co dosłownie oznacza zioło świętego Jana (ang. st. John’s wort). Średniowieczna Europa to szczyt rozkwitu chrześcijaństwa, wszystko wówczas kojarzono z wiarą a cykl życia obracał się wokół kalendarza liturgicznego.

Dziurawiec kwitnie pod koniec czerwca kiedy to akurat przypada święto św. Jana Chrzciciela. Dla ówczesnych kolor żółty kwiatów reprezentował słońce – a wiec światło, 5 płatków kwiatu kojarzono z 5 ranami Chrystusa. Natomiast czerwony sok wydzielany przez roślinę, któremu olej nadawał głęboką czerwień i właściwości lecznicze – symbolizował krew Chrystusa. Samemu dziurawcowi przypisywano moc nie tylko leczniczą. W dniu św Jana wieszano bukiety ziela nad drzwiami i oknami by chronił przed złem domostwa, dziewczęta wplatały we włosy by chronił je przed urokiem, a gospodarze dodawali do paszy zwierząt, by zapewnić im zdrowie.

Olej z dziurawca może być również stosowany wewnętrznie w leczeniu łagodnej i umiarkowanej depresji, stanów lękowych i zaburzeń ze strony układu nerwowego takich jak moczenie nocne i niespokojny sen.

UWAGA: dziurawiec może powodować nadwrażliwość na słonce, by uniknąć przebarwień skórnych należy unikać mocnego słońca w czasie stosowania kuracji.