Zintegrowany wzmacniacz A-400 firmy Pioneer został udostępniony wiosną 1990 roku i zebrał entuzjastyczne recenzje w Wielkiej Brytanii. Z drugiej strony A-400 był o wiele bardziej skoncentrowaną ofertą, skupiającą się wyłącznie na brytyjskich audiofilskich wzmacniaczach zintegrowanych. W rezultacie nie posiadał żadnych regulatorów tonów, co było niezwykłe w japońskich projektach na początku lat 90.! Poza autonomicznym przełączaniem źródeł i płyt nie miał żadnych dodatkowych funkcji. Był porównywany do brytyjskich konkurentów Naim Nait 2, Mission Cyrus 2 i innych, ale szczycił się solidną japońską konstrukcją, której brytyjskie projekty nie mogły dorównać w tej cenie. A-400 wyróżniał się połączeniem brytyjskiego minimalizmu audiofilskiego — na który tak mocno naciskał Pioneer GB — i japońskiej jakości. Zakład Pioneera w Tokio po raz pierwszy uruchomił linię produkcyjną dla tego konkretnego produktu na rynek brytyjski. Zachwycił brytyjską prasę hi-fi, co skłoniło What Hi-Fi do rozpływania się w zachwytach i przyznania prestiżowej nagrody, a Hi-Fi Choice to potwierdziło. Mówiono, że przewyższa kombinacje przedwzmacniaczy mocy za ponad 1000 funtów. Skromny bryłą A-400, który sprzedał się w liczbie około 30 000 sztuk w ciągu zaledwie kilku lat — niezłe osiągnięcie! Pod względem udziału w rynku dał Pioneer około 13% brytyjskiego rynku wzmacniaczy. To była potężna rzecz, dająca 50 W RMS na kanał. Wtedy nie wydawało się to dużo, ale było głośniejsze od wielu brytyjskich rywali tamtego czasu i mogło wysterować większość głośników – czego nie można było powiedzieć o wielu jego konkurentach. Pioneer ma przedwzmacniacz gramofonowy MM/MC (odpowiednio 2,5 mV/50 kOhm i 0,2 mV/100 kOhm)

Według standardów tamtego okresu, oryginalny A-400 miał głośny, agresywny i muskularny dźwięk, a także był dość rytmiczny. Jednak brakowało mu elegancji i naturalności konkurentów, takich jak Musical Fidelity A1, jeśli chodzi o scenę dźwiękową. Był to rodzaj wzmacniacza, który warto używać do trudnej do napędzania pary głośników podstawkowych, gdy nic innego w tamtym czasie nie było w stanie sprostać zadaniu. A-400X, który pojawił się później, był urządzeniem o łagodniejszym brzmieniu, które, mimo że było reklamowane jako „lepsze”, po prostu wydawało się wyrywać trochę mięsa z kanapki. Ma trójwymiarową scenę dźwiękową i słodki górny średni zakres pasma, wyróżniała go witalność, energetyzujące brzmienie .

A-400 źle się zestarzał pod względem wyglądu; nigdy nie był zbyt ładny, gdy był nowy, i, podobnie jak inne japońskie samochody, nie poprawił się z wiekiem. Zachwyca solidnością konstrukcji i wykończenia. Pioneer A-400 to wyjątkowo szanowany wzmacniacz.

Moc wyjściowa: 50 watów na kanał przy 8Ω (stereo)

Pasmo przenoszenia: 1Hz do 300kHz

Całkowite zniekształcenie harmoniczne: 0,02%

Czułość wejściowa: 0,24 mV (MC), 2,8 mV (MM), 200 mV (linia)

Stosunek sygnału do szumu: 67 dB (MC), 86 dB (MM), 110 dB (linia)

Wyjście: 200mV (linia)

Wymiary: 420 x 352 x 126 mm

Waga: 7,9 kg

Akcesoria: przewód zasilający

Rok: 1995

Pioneer GR-777

Input Sensitivity: 150mV •Output Level: 245mV •Frequency response: 5Hz to 70kHz •Signal to Noise Ratio: 110dB •Total harmonic distortion: 0.02% •Control Range: ± 10dB •Frequency Bands: 32Hz, 63Hz, 125Hz, 250Hz, 500Hz, 1kHz, 2kHz,4kHz,8kHz,16kHz •Dimensions: 420 x 85.5 x 311.5mm •Weight: 4kg