z dedykacją i autografem autora - DEDYKACJA AUTORA, AUTOGRAF AUTORA -------------------------------------------------------------------KRWAWE ŻNIWA - wspomnienia , pamiętnik- WOŁYŃ, UPA, ŻYDZI, GETTO, mordy Polaków - Huta Stepańska, Stepań, Antonówka, Hały, Horyń. Kamionka, Kostopol, Omelanka, Wyrka, Słone Błoto, Werbcze

Mordy Polaków przez UPA

Wstrząsający pamiętnik

Mapy, ilustracje, INDEKS OSOBOWY, INDEKS MIEJSCOWOŚCI

stan dobry - 17 cm x 24 cm

Krwawe

żniwa za Styrem, Horyniem i Słuczą : (wspomnienia z rodzinnych stron z czasów okupacji) /

Czesław Piotrowski

(1926-2005)

Światowy Związek Żołnierzy Armii Krajowej

Opis fizyczny

[4], 217 s. : 1 faks., fot., mapy, portr. ; 25 cm.

Nacjonaliści ukraińscy próbowali rozpoznawać siły samoobrony, wykorzystując jako swojego agenta sołtysa Jakuba Kryczylśkiego oraz organizując wyprawy do młyna i patrole. Zapobieżono temu, zmieniając sołtysa na Polaka Stanisława Drozdowskiego i zakazując Ukraińcom wstępu do wsi.

Współpraca z partyzantką komunistyczną i akcje zaczepne

Ośrodek samoobrony Huta Stepańska-Wyrka udzielał pomocy partyzantom radzieckim oraz polskim komunistycznym, jak oddziałowi im. Tadeusza Kościuszki czy oddziałowi Józefa Sobiesiaka „Maksa”. Po pewnym czasie wśród obrońców wsi zaczęło narastać przekonanie, że partyzanci komunistyczni traktują współpracę z samoobroną jako okazję do werbowania ochotników.

Pod koniec marca 1943 r. grupa samoobrony z Huty Stepańskiej wraz z kilkoma partyzantami radzieckimi dokonała wypadu do Mielnicy Małej, gdzie rozbiła bojówkę UPA, zabijając kilkunastu Ukraińców. Podobna akcja miała miejsce 7 kwietnia 1943 r., na wieść o gromadzeniu się sił UPA w Butejkach. Grupa wypadowa samoobrony wraz z partyzantami radzieckimi rozproszyła upowców, ponosząc jednak znaczne straty (18 zabitych).

Na początku maja 1943 r. grupa samoobrony udzieliła pomocy broniącej się przed UPA kolonii Wilcze w powiecie łuckim. Po odparciu sił UPA oblężonych ewakuowano do Huty Stepańskiej i Wyrki. Podobnej pomocy udzielono w czerwcu zaatakowanym polskim wsiom Ziwka Stara, Brzezina i Soszniki w powiecie sarneńskim.

Oblężenie i ewakuacja ośrodka

Koncentracja UPA i przygotowania do obrony

Około 12 lipca 1943 r. patrole samoobrony odnotowały koncentrację sił UPA i SKW wokół ośrodka. W tym czasie do Huty Stepańskiej przybył Józef Sobiesiak „Maks” ze swoim stuosobowym oddziałem partyzanckim. Na zebraniu w Domu Ludowym zaproponował mieszkańcom wsi ewakuację na Polesie, pod opiekę partyzantki radzieckiej. „Maks” zapowiedział opuszczenie miejscowości bez względu na decyzję ludności. Wywołało to u mieszkańców dezorientację oraz wzburzenie, włącznie z oskarżeniami Sobiesiaka o zdradę. Naprędce zwołana rada starszyzny wsi z por. Kochańskim na czele zdecydowała o pozostaniu na miejscu i podjęciu obrony do końca. W tym czasie „Maks” zrealizował zapowiedź o opuszczeniu Huty, pozostawiając w niej tylko 20 partyzantów.

W obliczu zagrożenia dokonano reorganizacji samoobrony Huty. Zebrano ochotników i rozdzielono między nich całą posiadaną broń palną, która znajdowała się w ośrodku, tworząc 4 plutony pod dowództwem podoficerów rezerwy WP. Z pozostałych osób powołano oddział kosynierów. Łącznie ilość obrońców Huty osiągnęła około 500 osób, z czego tylko 80 dysponowało bronią palną.

16 lipca 1943

Siły UPA wspierane przez chłopów ukraińskich z SKW przypuściły zmasowany atak na ośrodek samoobrony wieczorem 16 lipca 1943 r. Uderzenia nie wytrzymały mniejsze punkty samoobrony, wycofując się w stronę Huty Stepańskiej. Do ucieczki rzuciła się również mordowana ludność cywilna. W tym czasie do Huty Stepańskiej od strony Butejek przybyli wysłannicy UPA z żądaniem poddania Huty pod groźbą jej całkowitego zniszczenia. Nie zdążono udzielić odpowiedzi, gdyż emisariusze odjechali. W nocy z 16 na 17 lipca do Huty Stepańskiej wycofała się samoobrona Wyrki i Siedlisk wraz z ludnością cywilną. Wieś opuściła natomiast grupa partyzantów „Maksa” zabierając z sobą 17 uzbrojonych obrońców Huty, co znacznie osłabiło jej potencjał obronny. W rękach Polaków pozostała tylko Huta Stepańska, otoczona płonącymi polskimi wsiami. Czesław Piotrowski szacował, że w wyniku pierwszego uderzenia UPA zginęło około 300 osób, głównie z Perespy, Wyrki, Hał, Soszników, Tura i Użania, a także około 50 osób w Omelance[1].

17 lipca 1943

Rano 17 lipca 1943 r. UPA przypuściła zasadniczy atak na Hutę Stepańską. Falowe natarcia upowców i uzbrojonego chłopstwa w liczbie kilku tysięcy z trudem odpierano. Wielokrotnie dochodziło do walki wręcz. Trzykrotnie wypierano napastników z samego centrum wsi. Zagrożona wymordowaniem ludność cywilna w tym czasie chroniła się w okolicach kościoła, szkoły i budynku poczty. Obroną skutecznie i ofiarnie dowodził por. Kochański „Bomba”, ranny w lewą rękę. Ocenia się, że podczas ataku 17 lipca zginęło około 50-100 osób spośród obrońców oraz ludności cywilnej. Zdaniem Józefa Turowskiego straty ukraińskie były jeszcze większe[2]. Wieczorem ataki UPA ustały, lecz ostatnie natarcie na wieś miało miejsce jeszcze o godz. 1 w nocy.

Ewakuacja

W nocy z 17 na 18 lipca dowództwo samoobrony krytycznie oceniło położenie Huty. Obrońcom szczególnie brakowało amunicji. Analiza sytuacji wskazywała na nieuchronność upadku ośrodka w następnym dniu. Po rozważeniu wielu pomysłów podjęto decyzję o ewakuacji i przebijaniu się przez pierścień oblężenia na odcinku północnym w kierunku linii kolejowej Kowel-Sarny oraz bazy samoobrony w Antonówce.

Przez noc uformowano kolumnę wozów i załadowano na nie kobiety, dzieci, chorych i rannych oraz część dobytku. Część taboru pod wpływem paniki ruszyła w stronę Wyrki, gdzie została zaatakowana przez UPA i zawróciła. Zginęło około 100 osób.

Nad ranem 18 lipca 1943 r. wszystkie siły samoobrony zaatakowały na odcinku północnym, odrzucając siły UPA na boki. W powstały korytarz wdarła się 3-kilometrowa kolumna wozów i pieszych. Dzięki gęstej mgle udało się uniknąć ostrzału przeciwnika i ofiar wśród uciekinierów. Po wydostaniu się kolumny z kotła, jej koniec obsadzili żołnierze samoobrony odrzucając ukraiński pościg.