Na sprzedaż japońskie wydanie albumu grupy Queen "Hot space" z 1982

Wydanie zawiera płytę winylową, okładkę,kopertę, wkładkę z tekstami po japońsku i angielsku oraz OBI.

Płyta po zakupie została umyta w tzw. miksturze forumowej (pdk), przechowywana w antystatycznej koszulce analogis w pozycji pionowej w domu wolnym od dymu nikotynowego oraz każdego innego.

Przed wystawieniem wysłuchana na słuchawkach.

Jak to gra?

A no ładnie, strona A to więcej syntezatorów niż rockowego pazura (że tak to nazwę), jakieś dziwne dźwięki jakby z kosmosu (w końcu w tytule jest "space", to muszą się pojawić), trochę funkowych rytmów, wokal Freddy'ego wiadomo - klasa sama w sobie (jak ktoś akurat lubi jego wokalne popisy).

Prawdę powiedziawszy średnio mi podeszły te utwory.

Gra to bardzo ładnie i czysto, nie ma żadnych trzasków, pyknięć czy podskakiwania igły, ale muzycznie to nie moja bajka, toteż nie za bardzo jest się o czym rozpisywać.

Zdarzają się ciekawe momenty, jak np. fajny, rwany syntezator na początku "Staying Power", gitara w "Dancer", basik w "Body Languge", ale ta strona nie porywa, zwłaszcza po zapoznaniu się ze stroną B. A tam to dopiero się dzieje.

To lecimy:

"Put Out The Fire: to ostra, gitarowa piosenka a my wracamy na właściwe tory. Jest mocno, sążniście i rockowo a wszystkiemu przewodzi wokal. Ogień pojawia się nie tylko w tytule :>.

"Life Is Real (Song For Lennon)" zaczyna smutny motyw wygrywany na pianinie (fortepianie), po chwili wchodzi akustyczna gitara i wokal Freddiego, a my wpadamy w zadumę na okrucieństwem tajemniczego wszechświata i bezdusznością współczesnej muzyki...

Tym utworem porwią każdego. Co prawda momentami Freddie zbliża się do tej swojej teatralności, ale nie przekracza granicy inteligentnie nad nią balansując. Jest tu bardzo samoświadomym wokalistą.

Czasami pojawi się jakiś sporadyczny trzask (czy raczej trzasczek ^_^) przypominając nam o tym, ze obcujemy z najlepszym nośnikiem do poznawania muzyki, ale są one na tyle sporadyczne, że prawie niezauważalne i całkowicie bezinwazyjne (jak utwory ze strony A*)

"Calling All Girls" zaczyna akustyczna gitara, wchodzi Freddie i wszystko ładnie płynie, potem dochodzi jeszcze druga gitara imitująca trochę nerwowość Talking Heads, ale z popowym zacięciem. Sekcja rytmiczna wszystko trzyma w ryzach wycofując się, gdy potrzeba i przywołując wszystko do porządku. tak brzmi zgrana, dobrze naoliwiona rockowa maszyna w której każdy wie, gdzie jest jego miejsce w szeregu. sposób w jaki budują tu napięcie, potrafią je utrzymać i sprawić, ze słuchacz podąża za nimi do samego końca ufając bezgranicznie to jest po prostu mistrzostwo świata.

"Las Palabras De Amor (The Words Of Love)" zaczynają organy, wchodzi gitara i sekcja rytmiczna. a my czujemy się uniesieni. Na chwile wszystko cichnie i się wycofuje ustępując miejsca i przestrzeni wokaliście, by potem do niego dołączyć. Patos rodem z nagrań pink Floyd. ale umiarkowany. wszystko zmierza do muzycznej ekstazy w finale

"despacito mi amor" i można słuchać z dziewczyna patrząc jej głęboko w oczy 3 (Jak ktoś ma dziewczynę, ja akurat nie mam)

"Cool Cat", chyba najspokojniejszy na całym albumie, i rzeczywiście jest "cool"

Freddie śpiewa tu wysoko, ale ani na chwile nie popadając w groteskę.

Ostatni na albumie to "Under Preassure" nagrany z Bowiem.

To tu jest jedna z najbardziej charakterystycznych linia basu na świecie, którą zna co drugi mieszkaniec ziemi. Sam vanilla ice** im to zsamplowal.

Przy tym tracku zacząłem się poważnie zastanawiać czy aby na pewno chce sprzedać ten album. usłyszeć to z japońskiego wydania vinyla - bezcenne.

Za to za przesyłkę możesz zapłacić przelewem.

stan płyty: ze słuchu to NM, z oceny organoleptycznej EX, na płycie widać (co prawda trzeba się przyjrzeć i pod katem w świetle, ale wole wspomnieć) delikatne ryski, które nie maja żadnego wpływu na odsłuch. I mam wrażenie, ze ostatnie utwory na obu stronach graja jakby słabiej. Nie chodzi o to, że pojawiają się trzaski, ale momentami jest jakby mniej wyraziście. Możliwe, że akurat mnie zmysły próbowały oszukać.

okładka: stan NM, żadnych znaczących zagnieceń, zniszczeń, uszkodzeń jedynie rogi lekko zagięte (co starałem się ukazać na zdjęciach), najbardziej widoczny lekko zagięty prawy dolny róg.

OBI stan NM, jedynie wada to ryska którą widać na zdjęciu

Koperta: stan EX, jest lekko pogięta, widać na zdjęciach, nie jakoś specjalnie, ale tez nie jest równiutka jak ziemia (taki żarcik jakby co)

wkładka z tekstami po japońsku: asekuracyjnie dam EX, widać lekkie zagniecenia, ale naprawdę delikatne

Pytania, propozycje, sugestie, więcej zdjęć - drogą mailowa.

* - taki żarcik jakby co.

** - czy raczej kolesie, którzy go wymyślili, stworzyli i wyprodukowali