„Rewolucja u bram” – najgłośniejsza książka Slavoja Žižka formalnie jest tylko obszernym posłowiem do wybranych przez słoweńskiego filozofa tekstów Włodzimierza Lenina z okresu bezpośrednio poprzedzającego rewolucję październikową. W istocie chodzi jednak o analizę współczesnego „kapitalizmu kulturowego” i znalezienie właściwej drogi do radykalnej zmiany społecznej oraz wykluczenie błędnych. Nasza bezradność wobec neoliberalnej hegemonii wymaga zdaniem Žižka terapii wstrząsowej. Pomysł na renesans Lenina może wzbudzać wybuch sarkastycznego śmiechu. Marks jest OK, ale Lenin? Czy nie jest on symbolem potężnej katastrofy, która odcisnęła swoje piętno na całym XX wieku?

Słoweński filozof nie zajmuje się obroną dobrego wizerunku Lenina, interesuje go raczej pewien niezwykły moment w historii i Lenin jako myśliciel, który potrafił uchwycić jego znaczenie. Mamy tu wszystko, od Lenina-pomysłowego-rewolucyjnego-stratega do Lenina-ustanawiającego-utopię.  Z komentarza Žižka wyłania się postać Lenina-w-stawaniu-się, a zatem nie Lenin-radziecka-instytucja, ale filozof wrzucony w otwartą i przypadkową sytuację.

W „Rewolucji u bram” znajdziemy błyskotliwą diagnozę współczesnego świata i fascynujące polemiki z najważniejszymi współczesnymi intelektualistami lewicy: m.in. Jürgenem Habermasem, Ulrichem Beckiem, Anthonym Giddensem, Alainem Badiou, Antonio Negrim, Chantal Mouffe, Ernesto Laclauem. Po przeczytaniu „Rewolucji u bram” czytelnik może być zaskoczony, gdy tytuł wyda mu się czymś więcej niż jedynie wspomnieniem przeszłości...