„Fraszki o Leninie i pianinie” Roberta Drobysza to obszerny tom (135 stron), zawierający nie tylko ironiczno-sarkastyczne epigramaty, ale też prześmiewcze limeryki i wzbogacające go fotografie, nawiązujące twórczo do popularnych w Internecie memów. Ich odbiór wywołuje salwy rechotu u czytelnika, ale też zmusza do refleksji.
Wiersze Drobysza koncepcyjnie odwołują się do renesansowych oraz barokowych mistrzów fraszki jako gatunku literackiego. Uważny odbiorca odnajdzie w nich też ślady Stańczyka i sowizdrzałów. Są to utwory rubaszne, frywolne, rozpasane, erotyczne i polityczne. Poeta z wirtuozerią łączy psychologiczno-obyczajowe obserwacje z drwiącym, ale też refleksyjnym komentarzem. Czytając je widać, że ich autor jest wrażliwy na źródłowość kultury i języka. Niewątpliwie są to utwory ponadczasowe, a autor nie przekracza granicy dobrego smaku.