Przedmiotem badawczym książki jest łacińska poezja uprawiana w Gdańsku w drugiej połowie XVI wieku. Cztery rozdziały prezentują różne odmiany genologiczne tej poezji: utwory weselne (epitalamia), funeralne (epicedia, elegie żałobne, epitafia), polityczne i religijne: tworzone w różnych okolicznościach (na Boże Narodzenie, Wniebowstąpienie, czy w trudnym dla miasta czasie panującej zarazy). Książka prezentuje teksty dotąd niewydane, istniejące wyłącznie w formie starych druków i zestawia je z poezją tworzoną na terenie Korony czy Śląska. Wiele z tych gdańskich dzieł wprawia w zdumienie poziomem artystycznym, erudycją autorów wykazujących gruntowną znajomość kluczowych dla epoki tradycji: antyku i Biblii oraz twórczą inwencją poetów, która pozwala zaliczyć ich nie tyle do grona naśladowców antycznych wzorów, co raczej do grupy emulatorów rywalizujących z dorobkiem literackim starożytnych