Powieść Gustawa Flauberta z 1862 roku, której akcja rozgrywa się podczas wojny Kartagińczyków z najemnikami w III stuleciu p.n.e. (240-237 p.n.e.).

Na język polski przetłumaczona pierwotnie przez Natalię Dygasińską pt. Córka Hamilkara (1876), a następnie przez W. Rogowicza jako Salambo (wyd. Książka i Wiedza, Warszawa, 1950). W 1864 umieszczona przez Watykan w Indeksie ksiąg zakazanych[1].

Po zakończeniu pierwszej wojny punickiej tysiące najemników zatrudnionych przez władze Kartaginy oczekują na wypłatę żołdu, która jednak nie następuje. Gdy atmosfera w ich obozie staje się nerwowa, część z nich, dowodzona przez Matha, pustoszy ogrody pałacu wodza Hamilkara, gdzie Matho widzi jego córkę – piękną Salambo. Władze Kartaginy nakazują najemnikom wyjść z miasta i oczekiwać na wypłatę poza murami. Po wymarszu do żołnierzy docierają wiadomości o śmierci trzystu ich towarzyszy w mieście i o dalszej zwłoce z wypłatą. Dodatkowo do buntu podżega ich podstępny i mściwy Grek Spendiusz – były niewolnik. Wojska najemne podejmują oblężenie miasta.

Dla osłabienia ducha obrońców Matho i Spendiusz przedostają się do miasta, z którego Matho wykrada przedmiot kultu – święty welon (zaimf). Trwają też walki o miasto Utyka, z którego ostatecznie najemnicy zostają wyparci. Sytuację buntowników ratuje powrót oddziałów Matha. Tymczasem do Kartaginy powraca Hamilkar Barkas, niedawny bohater wojny z Rzymem, teraz obwiniany za bunt najemników, którymi wcześniej dowodził. Choć wódz początkowo nie chce występować przeciw tym, których racje pojmuje, ulega w końcu namowom na przejęcie dowództwa nad wojskami kartagińskimi. Zaczyna odnosić zwycięstwa, jednak Kartagina nadal pozostaje odcięta od reszty ziem kraju. W mieście szerzy się głód, a utrata zaimfu nasila zwątpienie i obawy mieszkańców. Za namową kapłanów Salambo udaje się do namiotu Matha, by odzyskać święty welon. Uwodzi go, po czym ucieka, wykradając zaimf. Tymczasem Hamilkar porozumiewa się z Narr Hawasem, władcą sąsiedniego państwa pomagającego najemnikom, i skłania go do zerwania sojuszu z Mathem.

W toku zażartych walk najemnicy na nowo otaczają Kartaginę, której mieszkańcy, cierpiąc z głodu i pragnienia, składają własne dzieci w ofierze Molochowi. Hamilkar ukrywa swego kilkuletniego syna Hannibala, ratując mu życie. Tymczasem część oddziałów najemników zostaje zwabiona do skalnego wąwozu i tam otoczona; tam umierają z głodu. Pojmany i ukrzyżowany zostaje również Spendiusz. W odwecie najemnicy zabijają w taki sam sposób okrutnego dowódcę kartagińskiego Hannona. Pozostałe wojska najemników zostają pokonane i wycięte w końcowej bitwie. Jedynie wzięty do niewoli Matho zostaje przeznaczony do złożenia go na ofiarę dziękczynną. Prowadzony ulicami miasta, wyszydzany i maltretowany przez tłum, staje przed Salambo, która ma za chwilę zostać małżonką Narr Hawasa. Na widok jego zmasakrowanej postaci dziewczyna pada martwa.