Tytuł: Siedem Cudów Świata.

Autor: Lech Niemojewski.

Wydawca: Nakładem Wydawnictwa „Ex LIBRIS”, Warszawa 1948. 233 strony, zdjęcia i rysunki (8+39) w tekście, format 18x25 cm.

Stan dobry - ogólne podniszczenie i zabrudzenia okładki oraz środka (brak strony tytułowej, ubytek czołowej okładki (patrz foto), blok tekstu wzmocniony od wewnątrz do okładki za pomocą taśmy papierowej, na grzbiet okładki naklejona taśmą płócienna, ubytki okładki, oderwany (brak) część spisu treści) - poza tym stan OK.

Prof. Lech Niemojewski należy do tych nielicznych architektów, którzy słowem operują równie łatwo jak ołówkiem. W jego zdolności pisarskiej jest niezawodnie spora doza dziedziczności, a zarazem niejakie pokrewieństwo z publicystycznym akcentem Le Corbusier'a. „Siedem cudów świata” przynosi więcej niż zapowiada tytuł, zaczerpnięty tylko z jednego rozdziału książki. Klasyczna lista 7 cudów świata ułożona za Aleksandra Wielkiego obejmowała dzieła, w których sztuka i technika stanowiła jedność. Wówczas nie istniał jeszcze ani językowy, ani rzeczowy podział na sztukę i na technikę. Autor wychodzi z założenia, że i teraz podział taki nie jest istotny, ponieważ twórczość techniczna (naukowa) i artystyczna wypływa ze wspólnego świata. Jest nim w gruncie rzeczy świat uczuć, odgrywający tak znaczną rolą w impulsach twórczych nauki. Słusznie zwalcza autor powierzchowne a zakorzenione pojęcia dziewiętnastowieczne, że sztuka to wolność i nieograniczona swoboda fantazji. Ani sztuka nie jest chaosem, ani liczby nie są oschłe. Każdy uczony jest w pewnej mierze artystą, każdy artysta musi by technikiem i posiada wiedzę swego fachu, a niejednokrotnie u jednego i drugiego uczucie wyprzedza konkretną wiedzę. To wszystko prawda. Jednak autor nie chce dostrzec różnicy, jaka niezawodnie istnieje między sztuk a techniką, różnicy polegającej na tym, że sztuka nie traci wartości w czasie, gdy natomiast technika dzisiejsza dyskwalifikuje technikę wczorajszą. Rysunki jaskiniowców w pieczarach Dordogne i Altamiry można śmiało porównywać z rysunkami artystów współczesnych, rzeźba gotycka nie traci w zestawieniu z rzeźbą barokową, ani freski Giotta z freskami Michała Anioła itp., gdy tymczasem samochód sprzed lat 35 wzbudza wesołość swą nieporadnością, a samolot braci Wright jest w porównaniu z dzisiejszym Lockheadem raczej latawcem. Autor zauważa słusznie, że Rzymianie budując mosty i akwedukty nie spodziewali się, że w dwa tysiące lat później dziełom ich poświęcą więcej uwagi podręczniki historii sztuki niż inżynierii. Jest to chyba argument przeciw autorowi, skoro przetrwało to właśnie co było sztuką, a przebrzmiało to, co było techniką…

Recenzje polskie o „Siedmiu cudach świata” (w 1-ym wydaniu):