Stan bardzo dobry. Lekkie przybrudzenia boków książki

Monografia przyrodniczo-łowiecka jednego z częstszych mieszkańców naszych lasów, pióra prof. B. Fruzińskiego, wieloletniego kierownika Katedry Gospodarstwa Łowieckiego na Wydziale Leśnym AR w Poznaniu. Dzik to duży ssak o krępej budowie, z silnie rozwiniętą przednią częścią ciała i wyraźnie niższym zadem. Największe osobniki osiągają do 2m długości. Na krótkiej i grubej szyi osadzony jest łeb, który ma kształt klina. Ma małą mózgoczaszkę i dużą trzewioczaszkę. Część przedoczna wyciągnięta w długi ryj. Przednią krawędź ryja tworzy chrzęstna płytka nosowo-wargowa, zwana przez myśliwych tabakierą. Ma wysoko osadzone, trójkątne, silnie owłosione, stojące uszy, zwane słuchami. Oczy dzika nazywane są świecami, są małe, brązowe i położone wysoko. Ma czteropalczaste nogi - biegi, które są bardzo silne. Na końcu długiego ogona jest pęk włosów - chwost. Skóra dzika jest koloru czarnego, pokryta jest twardą, elastyczną szczeciną i gęstych włosów. Latem ubarwienie dzika jest ciemniejsze. U dzików występuje dymorfizm płciowy, samiec - odyniec, jest większy i kiedy jest starszy bardzo rosną mu górne kły - fajki. Dolne kły - szable, krzyżują się z fajkami. Dziki mają bardzo dobry węch, ale poza tym silnie rozwinięte są zmysły dotyku, słuchu i smaku. Dziki żyją w stadach, nazywanymi watahami, które, jeśli przebywają na wspólnych żerowiskach, mogą liczyć nawet 100 osobników. W ciągu dnia dziki odpoczywają albo tarzają się w błocie. Dopiero wieczorem wyruszają na żer. Niektóre z osobników potrafią wkroczyć na tereny zamieszkałe przez ludzi i wyjadać odpady ze śmietników. Dziki zazwyczaj biegają kłusem, rzadziej galopem, którym mogą przebiec maksymalnie kilkaset metrów. Są doskonałymi pływakami. Żeby pozbyć się pasożytów ze swego ciała, dziki ocierają się (czochrają) o pnie drzew. Dzik jest zwierzęciem agresywnym, a szczególnie niebezpieczna może być locha broniąca młodych. Samica po 16-20 tygodniowej ciąży może urodzić nawet 12 młodych (liczebność młodych rośnie wraz z wiekiem samicy). Po urodzeniu warchlaki pozostają w barłogu wcześniej stworzonym przez lochę i tam się ogrzewają. Są uzależnione od opieki matki, w ciągu pierwszych dni wszystkie walczą ze sobą o miejsce przy sutkach, później ustala się hierarchia. Po kilkunastu dniach są gotowe, aby wyruszyć za matką, rozpoczynają też wtedy żerowanie. Mleko matki ssą przez 3 miesiące, a po 10 miesiącach są już w pełni ukształtowane. Dziki dożywają nawet 40 lat.