Produkt polepszający walory zdrowotne i smakowe wody nadaje się również do wody gazowanej.

Właściwości wynikają wyłącznie z tradycyjnego długotrwałego stosowania.

Srebro w śladowych ilościach unieczynnia wiekszość obecnych w wodzie bakteri i wirusów.

Również smak wody ulega poprawie, jest to wyczuwalne co najmniej po godzinie kontaktu srebra z wodą

Spiralę srebrną umieścić w dzbanku szklanym, zalac przegotowaną wodą przykryć i pozostawić na noc.

Można również włożyć spiralę do szklanki z wodą na co najmniej 15 minut przed wypiciem wody.

Kształt wkładki został tak zaprojektowany aby była maksymalna powierzchnia kontaktu srebra z wodą przy ergonomicznym i estetycznym kształcie.

Produkt praktycznie się nie zużywa, do wody przechodzą pojedyncze atomy. Gwarancja zachowania 99,9% masy w ciągu 5 lat użytkowania.

Spirala ze Srebra Ag 999 posiada masę 31,2g i nawet po 10 latach użytkowania jej masa jest trochę większa niż 1 ut ( uncja trojańska) tym samym produkt oprócz własności zdrowotnych może służyć również jako lokata kapitału.

Przyklady z historii:

"Wrzucanie srebrnych monet do konwi z wodą praktykowano już w starożytności. O tym, że woda przechowywana w srebrnych naczyniach jest znacznie dłużej przydatna do użytku przeczytać można w świętych pismach różnych kultur, Biblii, Koranie… Historyk świata antycznego, Herodot podaje, że w V wieku przed naszą erą król perski Cyrus pił wodę przechowywaną w srebrnych naczyniach. Z indyjskich ksiąg religijnych wynika, że dla odkażania wody wrzucano do niej srebrne przedmioty.
Znalezione w gruzach świątyni w Boghazkale, dawnym mieście – świątyni Hettus (w Azji Mniejszej) gliniane tabliczki z pismem klinowym przedstawiają rysunki napełnionych wodą dzbanów. Nie była to zwykła woda, jeśli ryto jej wizerunki na świętych tabliczkach. Wzmianki o napełnionych wodą srebrnych naczyniach znajdujemy także w zapisach faraonów na ścianach świątyń. Persowie, w swoich świątyniach, konwie z wodą (w kolorze czarnym) umieszczali obok świętych posągów. W okresie rozkwitu greckiej magii, w świątyniach uzdrawiaczy w Tebach, w świątyni Horusa w Egipcie, świątyni Wenery w Rzymie gromadzono wielkie ilości srebra, które rozgrzawszy w ogniu wrzucano do kadzi z wodą.

Tajemne praktyki kapłanów i cesarzy

W czasie starożytnych obrzędów Hetytów, nad Eufratem i Tygrysem, przybyłym na doroczne obrzędy urodzaju kapłanom obmywano nogi wodą, przechowywaną w srebrnych naczyniach pod zamknięciem. Kapłanki czyniące tę powinność wpierw myły dłonie wodą z dodatkiem siarki. Egipcjanie i Chaldejczycy do tego stopnia wierzyli w działanie srebra, że nawet wkładali je zmarłym do grobowców. Czarki ze srebrną wodą umieszczane w zasięgu ręki miały im pomóc dostać się do nieba. Dziś wiemy, że srebrna woda skutecznie odstrasza robactwo.
Srebrnej wody używało wielu cesarzy rzymskich, a była to wielka tajemnica ich nadwornych magów, bacznie strzeżona by nikt ze „śmiertelnych” jej nie poznał.
Plemiona słowiańskie także znały tajemnicę srebrnej wody. Serbowie i cyganie w swych koczowniczych wozach wozili wodę w naczyniach o kształcie karafki z wydłużoną szyjką iodejmowanym dnem, przez które wkładało się srebrną „duszę”.. Cygańska starszyzna paliła fajki na cybuchach tak długich, że sięgały brzucha. W miejscach, przez które przechodził dym okute były srebrem, by neutralizowało szkodliwy wpływ dymu tytoniowego na organizm.
Serbowie w swych domach trzymali srebrne naczynia napełnione wodą. Częstowali nią zatrzymujących się zmęczonych kupców, kwestujących mnichów, grajków, wędrowców.
W Grecji, już w bardzo odległych czasach, w magnackich domach posługiwano się naczyniami ze srebra, rezygnując ze złotych.
Indianki Ameryki Południowej częściej nosiły w uszach ozdoby ze srebra, niż złota, a bezpośrednio po przekłuciu uszu do dziś obowiązkowo zakładamy srebrne. Z wielowiekowych doświadczeń wiemy, że srebro daje całkowitą gwarancję szybkiego gojenia ran.
Za czasów cara Mikołaja Romanowa, w jednym z klasztorów prawosławnych w Kijowie, było źródełko wody leczniczej. Przybywały tam tłumy chorych, sparaliżowanych i okaleczonych. Woda z tego źródła przywracała wzrok, goiła rany i wrzody (także wewnętrzne), leczyła chore oczy, zapalenia uszu, głuchotę, choroby kości a nawet trąd. Przy pogłębianiu studzienki, z której czerpano źródlaną wodę natrafiono na olbrzymie naczynie ze srebra. Uznając je za święte z powrotem umieszczono je w wodzie, bowiem zakonnicy znali lecznicze działanie srebra.
Napoleon Bonaparte wszędzie woził z sobą naczynie, z którego pił wodę nie używając ani innych naczyń, ani innej wody. Tajemnicze naczynie Napoleona było podobne do cygańskiej karafki. Wiele lat chorując na raka gardła zmarł dopiero w kilka lat po utracie (pod Moskwą) naczynia, nie znając zawartej w nim tajemnicy alchemika.

Niezwykłe właściwości srebra

Baśnie i legendy ujawniają prawdy oparte na doświadczeniach. Cudowne właściwości srebra sprawiają, że monety srebrne są najbardziej „higieniczne”, gdyż giną na nich bakterie. Od dawien dawna do nowo wykopanej studni wrzucano srebrne pieniążki. Według starych legend woda wówczas jest czysta i nawet gdy panuje zaraza można ją pić bez obaw. Krzyżacy kopiąc studnie w warownych zamczyskach, zawsze wrzucali do nich srebro. Także wodę w kadziach, stojących w przedsionkach, poddawali działaniu srebra. Niezwykłe właściwości srebra sprawiają, że zwykła woda w kontakcie ze srebrem nabiera uzdrawiających mocy.
Działanie srebra badano przez wieki i niemożliwe jest ustalenie kiedy je zapoczątkowano. Z najstarszych zapisów dowiadujemy się, że dawni chirurdzy przy operacjach posługiwali się właśnie srebrnymi, a nie złotymi narzędziami, ponieważ srebro gwarantowało, że rana nie zostanie zakażona. Obecnie używany (z ubóstwa) nikiel i chrom już tego nie gwarantują.
W czasach bliższych współczesnym szeroko stosowano srebrną zastawę stołową, a noszenie lasek ze srebrnymi gałkami – trzymano je przecież w dłoni – zapobiegało powstawaniu chorób kości i opóźniało starzenie się. Nawet stoliki do gry w karty wykładano srebrem by przynosiły właścicielom szczęście w grze. Także srebrne ozdoby w zaprzęgach koni gwarantowały zdrowie zarówno zwierzęciu jak i obrządzającemu do gospodarzowi.
Adolf Hitler przez wiele lat domagał się od swych magów i lekarzy, by zdradzili mu działanie srebrnej wody, a nie znając tajemnicy tego cudownego eliksiru nazywał go wodą życia. W srebrne kubki do picia wody wyposażano żołnierzy armii niemieckiej. Także w okrętach podwodnych montowano srebrowe filtry do wody pitnej.

Nauka potwierdza lecznicze działanie srebra

Liczne doświadczenia dowodzą, że nawet słaby roztwór srebrnej wody działa leczniczo, oczyszcza wodę, zwalcza choroby zakaźne, zabija zarazki wszelkich epidemii (także glony jednokomórkowe). Jednak na naukowe potwierdzenie wpływu srebra na przedłużenie świeżości wody czekaliśmy aż do XIX stulecia, kiedy to szwajcarski biolog Karol von Naegeli dowiódł glonobójczych ibakteriobójczych właściwości niektórych metali. Najsilniej na mikroorganizmy działają srebro imiedź. Działanie tych metali polega na niszczeniu glonów i bakterii w katalitycznym procesie kontaktowym, zachodzącym w wyniku oddziaływania śladowych ilości rozpuszczonego w wodzie metalu. Naegeli nazwał to efektem oligodynamicznym, a dla jego opisania, z połączenia słów: katalic i oligodynamic utworzył terminy: katadyn i katadynowanie. Wykryty przez uczonego efekt zyskał praktycznie zastosowanie dopiero po 1920 r., kiedy to niemiecki fizyk Georg A. Krause opracował technologię otrzymywania drobnopostaciowego srebra o dużej powierzchni czynnej cząsteczek. Jednak nadal poszukiwano szybszego i efektywniejszego sposobu nasycania wody srebrem, gdyż metody Greków, a wcześniej Hetytów i Persów obecnie były nie do przyjęcia, bowiem woda z wrzuconym do niej srebrem nasyca się po upływie siedmiu lat. Taką wodę nazywano starą i dolewano do naczyń ze świeżą, w której zawartość srebra jakby się pomnażała.
W Szwajcarii rozwinięto i szeroko rozpropagowano różne metody dezynfekcji wody z wykorzystaniem srebra. Jedna z nich polega na nałożeniu cienkiej warstewki drobnopostaciowego srebra na ceramiczne wypełnienie filtrów do wody. Filtry tego typu stosuje się do usuwania zawiesin drobnych cząsteczek o średnicy mniejszej niż 0,5 mikrona (większość drobnoustrojów, drożdże, pleśnie i bakterie). Podczas filtrowania mają one kontakt ze srebrem i są dodatkowo inaktywowane, tak więc oprócz filtracji następuje także dezynfekcja. Włoski chemik Cecil zaproponował sterylizowanie i nasycanie wody srebrem zatapiając w niej zamiast płytek srebra zwoje cienkiego drutu. Efekt był osiągany już po kilku godzinach. Niemiecki badacz Hans Krause, a następnie uczeni radzieccy: S. Mojsiejew, W. Ugłow, W. Łazarow, N. Dimitriew i inni dla nasycania wody srebrem, rozkładali je na wielkich powierzchniach wody."