Kultowy telefon RWT CB 191/B-A kompletny sprawdzony.

W roku 1961 powstaje nowy model aparatu, który zdecydowanie różni się od dotychczasowych wzorów: wyraźnie widać wpływ technologii oraz tendencje światowe. Jest to jednocześnie jeden z najciekawszych okresów w polskim wzornictwie, charakteryzujący się tzw. stylem form organicznych. Przy pracach nad modelem CB-62, do współpracy z inżynierami radomskiej fabryki zaproszono plastyków z krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. W roku 1964 seria CB 62 otrzymuje znak jakości i stanowi podstawę oferty produkcyjnej radomskiej fabryki.. Powszechnie występowały tylko trzy pierwsze wersje kolorystyczne. Rzadziej czerwone, zielone i błękitne. Ciekawostką jest fakt, że “dekielki” od słuchawki miały na ogół inny kolor niż reszta obudowy – były przeważnie czarne. Kolory nieco różniły się odcieniami na przestrzeni lat – np. drugi z wymienionych zmieniał się od kości słoniowej po beż. Obudowy bakelitowe były natomiast czarne oraz wyjątkowo nieliczne bordowe i ciemnozielone.

Do połowy lat 70. model 62 był stale ulepszany, stąd występują różne wersje:

CB-621/631

Pierwsze lata produkcji aparatów serii 62. Elementy takie jak tarcza numerowa TN-63, transformator, kondensator – chociaż unowocześnione – mocno przypominały te z aparatu CB-49. Podobna była również budowa wewnętrzna – przestrzenny montaż elementów (bez płytki drukowanej). Góra obudowy i słuchawka wykonane z bakelitu (621) lub polistyrenu (631). W produkcji do ok. 1969 r.

CB-62 wymaga tu osobnego omówienia. Była to pierwsza, próbna seria z 1962 r., wykonana z bakelitu w różnych kolorach. Zewnętrznie nie różni się w zasadzie od CB-621, jednak wkładki słuchawkowe i mikrofonowe nadal pochodzą z CB-49, tarcza jest hybrydą – mechanizm już z Mery-Błonie (gdzie wkrótce uruchomiono produkcję TN-63), podczas gdy obudowa i cyferblat z RWT. Ostatnie zdjęcie w galerii ukazuje ten aparat. Schemat znaleziony w środku z kolei podaje model CB-60. Może to oznaczać, że prace projektowe rozpoczęto już w 1960 r.

CB-641/642

Po dwóch latach wprowadzono szereg zmian:

1. Podstawa jest jedną całością a kostka przyłączeniowa nie jest już dostępna z zewnątrz. Chociaż spód wygląda na pozór tak samo, można zauważyć brak osłony przyłączy (klapki), która często się gubiła.

2. Elementy wewnątrz aparatu (oprócz dzwonka) montowane na płytce drukowanej: (zdjęcie), nota prasowa: Słowo Ludu, czerwiec 1964.

3. Nowe “widełki”, wykonane w większości z metalu (poprzednie – bakelitowe)

Reszta elementów pozostała bez zmian, niemal identyczny jest również schemat elektryczny (zmiany są tylko na diagramie połączeń). Co ciekawe, pierwotna wersja pozostała nadal w produkcji. Góra obudowy i mikrotelefon wykonane z bakelitu (641) lub polistyrenu (642).

CB-662

Ostatnia wersja, produkowana 1966 – 1977 r. (oszacowanie). Kolejne innowacje obejmowały:

1. Kształt obudowy z tyłu – pod widełkami jest zagłębienie, dzięki któremu telefon można łatwo przenosić chwytając od góry. Patrząc jednak z przodu, nie widać żadnej różnicy. 2. Spód obudowy z polistyrenu (dotąd zawsze bakelitowy) o innym kształcie otworów przenoszących dźwięk dzwonka (nie są już okrągłe)

3. Zmiany elektryczne to przede wszystkim zastosowanie płytki drukowanej na całej powierzchni podstawy – jest na niej również zamocowany dzwonek (nowego typu). Nowe są również pozostałe elementy: zminiaturyzowany transformator, potrójny, cylindryczny kondensator Miflex oraz przełącznik obwodów.

4. W niektórych późnych CB-662 widać nowszą tarczę TN-74.