Św. Serafin z Sarowa był tak zwanym starcem pustelnikiem.

Urodził się 19 lipca 1759 r. w Kursku w Rosji jako Prochor Mosznin. Otrzymał średnie wykształcenie. Kiedy miał 18 lat, wstąpił do klasztoru prawosławnego w Pustelni Sarowskiej, gdzie przyjął zakonne imię Serafin. Tam jako mnich w swojej celi długie godziny spędzał na modlitwie, postach i pracy. Studiował Pismo święte i wczesne pisma Kościoła. Po modlitwie poświęcał się odnowie swojego klasztoru. Ciężko chory, przykuty do łóżka w latach 1880–1883, kontynuował swoje studia. Otrzymał objawienia Maryi Panny.

W 1793 r. został wyświęcony na kapłana. W 1894 r. został pustelnikiem w pobliżu klasztoru w Sarowie. Jednak w 1604 r. został napadnięty przez złodziei i tak pobity, że zostawiono go na pewną śmierć. Przeżył jednak, powrócił do klasztoru, gdzie kurował się pięć miesięcy, ale od tego czasu do końca życia był tak pochylony, że potrzebował kostura, żeby móc chodzić.

Od 1804 r. Serafin nieustannie się modlił. W latach 1807–1810 milczał, a potem wycofał się na 15 lat do swojej celi, zamurowując ją i wiodąc w niej życie klauzurowe.

Matka Boża, która ukazywała się Serafinowi, powiedziała mu, żeby wrócił do świata i pozwolił mu korzystać ze swojej mądrości. Od 1825 r. jako „starzec” (stary mnich, który zostaje nauczycielem młodych zakonników w zakresie duchowości i ascezy oraz ich spowiednikiem) stał się pomocnikiem i pocieszycielem wielkiej rzeczy przybywających do niego ludzi. Siłę i natchnienie do pracy i modlitwy czerpał z prawdy o zmartwychwstaniu Jezusa. Gości witał słowami: „Chrystus zmartwychwstał, moja radość!”. Od Boga otrzymał dar przepowiadania przyszłości i dar uzdrawiania chorych. Dlatego zyskał sławę wybitnego przewodnika duchowego; z jego pomocy i rad korzystali ludzie przybywający do niego z całej Rosji – często nawet do dwóch tysięcy pielgrzymów dziennie. Zyskał też rozgłos jako uzdrowiciel.

Serafin zmarł 14 stycznia (według prawosławnego kalendarza 2 stycznia) 1833 roku. Został pochowany obok ściany ołtarzowej soboru Zaśnięcia Matki Bożej w Sarowie. Przy jego mogile jeszcze przez długie lata miały miejsce cudowne uzdrowienia. Kanonizowany 31 lipca (19 lipca) 1903 roku przez Rosyjski Kościół Ortodoksyjny (Rosyjską Cerkiew Prawosławną). W kanonizacji, która była wielką uroczystością zarówno religijną, jak i polityczną, wzięła udział także rodzina carska. Po rewolucji październikowej relikwie św. Serafina zostały przeniesione do Muzeum Religii i Ateizmu w Leningradzie (dziś Sankt Petersburg). Dopiero w 1991 r. w uroczystej procesji zostały przeniesione do Diwiejewa.

Św. Serafin z Sarowa jest jednym z najbardziej znanych rosyjskich świętych. Jest proszony o uzdrowienie z różnych chorób, szczególnie chorób wewnętrznych, bólu nóg i bólu w krzyżu; proszony jest też o wygnanie złych mocy.

• Pod sanktuarium poświęconym mu znajduje się podziemna grota wypełniona wodą. Zanurzenie w niej leczy wiele chorób, w tym bezpłodność. Ostatnia cesarzowa rosyjska, Aleksandra Fiodorowna, po odbyciu pokuty, modlitw i nocnej kąpieli w podziemnej cysternie urodziła carowi następcę tronu, carewicza Aleksego.

Imię Serafin pochodzi od hebrajskiego słowa <em>seraphim</em> – „płonący”.