Już podczas morowej zarazy w 1720 r. w Marsylii, świątobliwa zakonnica z zakonu ss. wizytek, Magdalena Remuzat wprowadzała ze zbawiennym skutkiem noszenie szkaplerza z wizerunkiem Serca Jezusowego i napisem: "Stój! Serce Jezusa jest ze mną", lecz zwyczaj noszenia go rozpowszechnił się później. W 1865 r. w Amiens, by się uchronić od cholery, wiele osób przyjmowało szkaplerz Serca Jezusowego. W wojnie niemieckiej 1870 r. zakładali go żołnierze jako obronę przeciwko kulom nieprzyjacielskim. A w 1873 r. zaczęto go powszechnie nosić we Francji i innych krajach.

28 października 1872 r. Pius IX na prośbę kardynała Cullena, arcybiskupa dublińskiego w Irlandii, zatwierdził ten pobożny zwyczaj i nadał 100 dni odpustu raz na dzień za odmówienie 1 "Ojcze nasz", 1 "Zdrowaś", 1 "Chwała Ojcu" każdemu noszącemu ten szkaplerz.

Szkaplerzyk ten jest zrobiony z jednego kawałka białej flaneli lub białego sukna, na którym wyrażone jest zwykle czerwonym kolorem Najświętsze Serce Jezusa (z materiału wycięte i przyszyte, wyhaftowane lub wydrukowane). O ile możliwe Serce to powinno być takie, jakie Pan Jezus objawił św. Małgorzacie Alacoque, tj. opasane cierniową koroną, z płomieniem i krzyżem wynikającym z niego i z uwydatnioną raną. Oprócz tego na tym szkaplerzyku może się znajdować napis: "Stój! Serce Jezusa jest ze mną". Można ten szkaplerz nosić na piersiach na osobnej tasiemce, można go też przyszyć do innego szkaplerza, który się już nosi.

Dawniej we Francji często widać było ten szkaplerz przybity na drzwiach u pobożnych osób.

Dla noszących ten szkaplerz nie ma żadnych obowiązków pod grzechem. Przyjmujący ten szkaplerz nie musi koniecznie w ten dzień ani się spowiadać ani komunikować. Każdy może go sobie sam, bez poświęcenia, nałożyć.

Każdy kapłan może ten szkaplerz poświęcać i nakładać bez osobnego pozwolenia. Kapłani mogą użyć przy poświęceniu tej samej formułki, której używają przy święceniu dewocjonaliów.