Telefony polowe MB-66, TAJ-43

NAZYWANY NIEZNISZCZALNYM

sprawne przetestowane  sprawdzone z centralą ŁP10.

Aparaty mają korbki, paski parciane i są 100% sprawne.

Wyprodukowany przez Radomską Fabrykę Telefonów.

Telefon MB-66 bliźniacza konstrukcją do telefonów TAJ-43. Schemat ideowy i parametry miał identyczne ze swoim wzorcem. Telefon ten mógł być włączany w sieci dowolnej centrali systemu MB oraz w sieci dowolnej centrali telefonicznej CB i CA po zastosowaniu dodatkowego urządzenia składającego się z dławika, kondensatora i tarczy numerowej. Mógł  być  włączany              w  sieci  dowolnej  centrali  systemu  MB  oraz  w  sieci  dowolnej  centrali  telefonicznej  CB  i  CA po  zastosowaniu  dodatkowego  urządzenia  składającego  się  z  dławika,  kondensatora  i  tarczy numerowej.  Również  zasilany  był  baterią  o  napięciu  1,5V,  jego  ciężar  wynosił  ok.  5kg.

Zasilanie ogniwem o napięciu 1,5V , waga telefonu to ok. 5 kg. Obudowa z tworzywa sztucznego tzw. wołoknitu /nazwa tworzywa pochodzi z instrukcji łączności/ - BAKELIT. Wielokrotnie można spotkać stwierdzenie, że Rosjanie, wzorując się na niemieckim telefonie FF33, opracowali używany gdzieniegdzie do dziś telefon polowy TAJ-43. Z zewnątrz rzeczywiście współczesna jego wersja ze względu na bakelitową obudowę nasuwa takie wnioski. Niewielu jednak wie, że tą charakterystyczną obudowę TAJ otrzymał dopiero po wojnie. Oczywiście prawdopodobnie dzięki zdobyczom wojennym - tzn. przejęciu jakiejś niemieckiej fabryki telefonów. Natomiast pierwsza wojenna wersja telefonu TAJ-43 miała typową dla radzieckich telefonów z lat 30-tych obudowę z drewna. Jak zaczniemy mu się bliżej przyglądać, zauważymy, że zamknięcie skrzynki jest identyczne z naszym aparatem AP-36 - i to nie koniec podobieństw. Kiedy spróbujemy porównać wnętrza telefonów FF33, TAJ-43 i AP-36, od razu zobaczymy, że telefon rosyjski ma z niemieckim niewiele wspólnego. Oczywiście sam układ telefonu był praktycznie identyczny w większości telefonów z tego okresu, ale szczegółowe rozwiązania techniczne były inne. Rosjanie wykorzystali nowoczesny jak na owe czasy i lekki polski induktor, dzwonek i resztę „elektryki” z telefonu AP-36 do skonstruowania telefonu, który jeszcze długo po wojnie uchodził za niezawodny. W Polsce zaraz po wojnie produkowany był w Państwowej Wytwórni Urządzeń Telefonicznych (PWUT) telefony AP-48. Były to w zasadzie rosyjskie TAJ-e już w bakelitowej obudowie ale z mikrotelefonem takim jak w telefonie AP-36. Telefon polowy wojskowy działający na korbkę, idealny jako dekoracja lub przedmiot kolekcjonerski. Kupując dwa telefony można prowadzić rozmowy.