Stare urządzenie do temprowania ołówków w okresie PRL-lata 70-te. Temperówka na żyletkę z sygnaturą producenta ., którą kiedyś miał w piórniku każdy uczeń. Statystyki nie wspominają, by przyczyniła się ona do trwałych uszczerbków na zdrowiu. Naostrzenie ołówka wymagało oczywiście trochę wprawy, ale ostrząc codziennie łamiące się ołówki, szybko osiągało się odpowiedni poziom umiejętności. Wydaje się to dzisiaj niewiarygodne, ale korzystanie z tej temperówki nie było obwarowane żadnymi wymogami bezpieczeństwa – żadnych okularów ochronnych, rękawic, osiągnięcia odpowiedniego wieku, nadzoru osoby dorosłej, zgody rodziców. Trzeba było jedynie pamiętać, żeby ją chować do piórnika, bo szukanie czegoś w tornistrze z temperówką wrzuconą luzem, mogło się zakończyć boleśnie i krwawo.
Trzeba też było zadbać o rzecz najważniejszą – żyletkę – a ta, jak większość rzeczy w PRL-u, była towarem deficytowym.